Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Síða 97

í H-RIPUM
63
at þeim þykki eigi til öls boöið, en
þó váru þeir búnir er ek ók”. Fer
hann nú skjótt framhjá þeirn Guð-
mundi og hleypir þeim brátt niðr
úr hripunum, en þeir hlupu í skóg-
inn ok til Gnúpufells.”
Guðmundur sá þá um seinan, að
hann liafði látið gabbast og mælti:
‘‘Þeir liafa veriö í hripunum ok sé
ek nú eftir hversu hestrinn sté fast
at grótinu er hófarnir lögðust nið-
ur. Nú mun Hlenni eigi þykkjast
logit hafa ok er liann vitr maðr,
enda snúum nú eptir þeim.” Síðan
fóru þeir í Gnúpufell--- o. s. frv.
Ef gjört er ráð fyrir að mennirnir
í hripunum hafi vegið 150 pund livor
en kálfarnir gi’asið og hripin 70
Pund hvoru megin, þá liefir hestur-
inn borið um 440 pund og engin
furða þótt hann stígi þungt niður
uieð þá byrði. Þetta dæmi hefir
verið notað til að leiða líkur að því,
að hestar í fornöld hér á landi hafi
verið stærri og sterkari en nú gjör-
ast
Því liefir hins vegar verið svarað
þannig af öðrum, að af þeim hesta-
beinum, sem fundist hafa í haugum
frá fornöld, verði ekki séð, að hestar
fornmanna liafi verið neitt stærri
en hestar vorir nú (Daniel Bruun
°g H. Winge) Enn fremur hafa
ýnisir borið því vitni, að íslenzkir
hestar hafa oft verið látnir bera
hlyfjar er vógu skippund (320 pund
°g jafnvel upp að 25 lýsipundum
(400 pund), og Þorv. Thoroddsen
hefh’ það eftir Eggert Ólafsyni “að
ðuglegir áburðarhestar liafi veriö
látnir bera skippund dagleið eða
freklega það, en hinir sterkustu ís-
lenzku hestar geti farið þingmanna-
leið með 20 fjórðunga bagga, 400 pd.
alls” (sjá Lýsing íslands 4 b. bls 32).
Eftir því að dæma ætti þá vel að
hafa tekist Hlenna, að koma Eilífi
og förunautum hans yfir í Eyi’ar-
skóg í hripunum ásamt kálfunum,
því leiðin hefir verið örstutt.
Mörgum er gjarnt að rengja
margt af því sem ótrúlegt virðist í
sögum vorum, og kalla það kvik-
sögur einar og skáldaýkjur. En
enginn skal að órannsökuðu máli
segja vora söguritara fara með ó-
satt mál. Og í þessu máli vil eg
skora á Ungmennafélag Eyjafjarð-
ar að gera tilraun. Þann-
ig, að fenginn sé duglegur hestur
og hrip og tveir þriggja vikna kálfar,
láta síðan tvo fullvaxna ungmenna-
félaga í hripin, liylja þá gi’asi og láta
kálfana ofaná. Síðan skal farið með
klárinn þannig klyfjaðan, frá Saur-
bæ, yfir ána og austur yfir á móts
við Möðruvelli, þar sem Eyrarskóg-
ur mun liafa staðið til forna. Eg
efa ekki, að vistin í hripunum hafi
verið og muni enn reynast fremur
óþægileg mönnunum og ekkert nota
legt fyrir þá þegar þeim snögglega
væri hleypt úr hripunum.
En hvað um það, órassbrotnir
ættu þeir að verða af fallinu ef ekki
væri því verri landtaka undir.
Eg ætla nú að segja ykkur frá
ferðalagi í liripum sem var ólíkt
skemtilegra en þetta ferðalag Eil-
ífs og förunauta hans.
Fyrir tæpum 50 árum síðan, þeg-
ar eg var 5 ára gamall, fluttist eg
með foreldum mínum úr Reykjavík
austur að Odda á Rangárvöllum, en
leiðin þangað var þriggja daga
klyfjagangur. Við Vorum fjögur
börnin og það yngsta á fyrsta ári
en það elzta tveim árum eldra en