Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Qupperneq 99

í HRIPITM
65
endaði með að hún var strax fjrrsta
daginn tekinn upp og reidd alla leið
úr því En í stað hennar var sett
ýmislegt skran í hripið til að vega
á móti mér og mínu hripi svo ekki
hallaðist á, og sætti eg mig brátt
við þetta, en klárinn fór sína leið
eftir sem áður — samur og jafn þó
Matthea væri farin og skranið kom-
ið í staðinn.
Vel gekk ferðin alla leið austur, í
góðu veðri. Það var seint í júní,
náttúran var guðdómleg, flugur
suðuðu og fuglar sungu og altaf var
tilbreyting í landslaginu, góðir veg-
ir og slæmir á víxl, holt og móar
eða mýrar á báða bóga, stundum
sáust rjúkandi hverir, stundum vötn
og lækir og ár, en fjöllin móleit,
brún eða blá, sum nærri en önnur
langt, langt í burtu, skjöldótt af
snjó eða vafin í móðu svo að þau
urðu nærri samlit hinmi og skýjum.
En þó skemtilegt væri í hripinu '
og gaman að taka eftir öllum þess-
um fyrirbrigðum, þá var líka góð
tilbreyting að vera við og við tekinn
uiður og fá að rétta úr sér og hreyfa
fæturna. Maður samgladdist hest-
unum yfir hvíldinni þegar áð var og
Þeir fengu að hressa sig á græn-
gresinu, en ferðafólkið hnappaði
sig saman til að rabba eða þiggja
nestisskamt úr matarskrínunni.
Matarlystin hafði sjaldan verið eins
góð í Reykjavík eins og hérna úti
Undir berum himni. Gott var brauð-
ið. en enn þá betra áttum við þó í
vændum þegar við í ferðalok kæm-
nnist í sjálft Oddabrauðið—eg hafði
hugsað mér það eins og einn fjalla-
báan stabba í líkingu við fjallið
Keili, vel hlaðinn úr einlægum vel-
skornum brauðsneiðum öllum með
smjöri og ýmsu ofan á.
Á leiðinni mættum við mörgum
lestamönnum á leið í eða úr kaup-
stað. Skrítið var að sjá alla þá
hesta oftast nær taglnhýtta hvern
aftan í annan, því þá var varla að
tala um öðru vísi samhnýtingu, og
almenn sú trú að taglið á hestinum
væri til þess eins af Guði almátt-
ugum tilbúið, að hnýta mætti þar í
einteymingsreypi með öðru hrossi
eða bola í eftirdragi. En þegar okk-
ar lest fór framhjá slíkum lestum
kom það hvað eftir annað fyrir, að
sjónfælnir klárar kipptu snögglega
í, svo að stríkkaði á reipum og tögl-
um — það brakaði í reipunum og
stundum brustu þau og slitnaði þá
lestin. Hestarnir sem úr slitnuðu
stóðu þá kyrrir og hissa — en tögl-
in slitnuðu aldrei og þótti mér það
gegna mestri furðu. En satt að
segja kendi eg sársauka í mínum
eigin bæði fremri og aftari enda, af
meðaumkun með vesalings klárun-
um, sem slitu milli sín reipin er þau
teygðust milli taglstertsins annars-
vegar og hrosshaussins hinsvegar
en óhugðnæmust og þjösnalegust
þóttu mér reipslitin þegar stór og
feitur boli togaði á móti sterti. Þá
var öll samúð mín óskift með stert-
inum og hlutaðeigandi hrossi.
Sem betur fer mun nú þessi heim-
skulega og sorglega misþyrming á
skepnunum vera úr sögunni og hef-
ir hætt smátt og smátt eftir að
séra Ólafur ólafsson ritaði og flutti
sinn nafnkenda fyrirlestur: Hvernig
er farið með þarfasta þjóninn? —
Eitt af því allramerkasta, sem
fyrir mig bar á leiðinni var yfirferð-
in yfir stórárnar Ölfusá og Þjórsá.