Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Page 101

í HRIPUM
67
íiú þessu líður, þá reyndist mér
eitt ráð vel til að kalla saman heila
þvögu af selum kringum bátinn sem
eg sat í, og það var að spila á munn-
úörpu. Jafnskjótt og eg tók til komu
þeir aðvífandi hver af öðrum einsog
söngelskir áheyrendur, sem hlusta
á hljómleik. Mér var svo skemt viö
öll þessi fyrirbrigði, sem birtust mér
við ferjustaðina jafnt við Óseyri sem
við Sandhólaferju við Þjórsá, að
lengi á eftir óskaði eg mér engrar
stöðu fremur í lífinu en að mega
gerast ferjumaður á öðrum hvorum
staðnum. Margir vildu þó telja úr
mér þá framtíðardrauma og fundu
ferjumannsstarfinu margt til for-
áttu- og hygg eg nú að þeir hafi
haft all mikið til síns máls.
Svo var nú lagt á hestana og
farið á bak og eg settist í mitt hrip,
Alt í alt var eg þrjá daga í hripinu
og fékk eg mig aldrei fullsaddan
á því ferðalagi — í góðum félags-
skap með kátum förunautum og
hestum og hundum og fullur eftir-
væntingar að kynnast Oddastað
með Gammabrekku og kotunum í
kring, Kölska og Sæmundi fróða.
Það var komið fram undir mið-
nætti þegar við nálguðumst stað-
inn, — en það var bjart sem um dag.
í austrinu gneggjaði ununar-gauk-
ur, lóan söng “dýrðin, dýrðin”, og
spóinn vall. — Til allra hliða blasti
við “nóttlaus voraldar veröld þar
sem víðsýnið skín’’ — hið breið-
vaxna og tilkomumikla suðurlands-
undirlendi umgirt af “bláfjallageym
með heiðjöklahring” yzt við sjón-
deildarhring. — En í austri “glottu
tvö og í glampa stóðu Hekla og Áss
Eyjafjalla”.
Þá var gaman að lifa.