Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Qupperneq 102

A veglgfimuMini heima.
Eftir Jakobínu Johnson
Á veggnum heima, hlið við hlið,
eg heyri myndir talast við:
Um norræn fjöll og frægðarsögur,
og furðu-blóm við suðræn ögur.
— Því hér er pálmi í hlýjum’ reit.
— En hitt er björk, í norskri sveit.
Hann spyr: “Hvað bældi bjarkar grein?
Hvað ber til þess þú stendur ein?”
“Minn ungi gróður oft er kalinn,
þá andi vetrar fer um dalinn.
— Og systur mínar sárt hann sló,
því sérhver þeirra í bernsku dó.’’
“Hve ömurlegt og yndi sneytt!
Hvort unir þú við frostið eitt?”
“Eg verð að þrýsta veikum rótum,
svo voða þétt að urð og hnjótum,
að ylur helzt við hjarta-rót,
unz heilög vorsól ræður bót.”
“Þá vaknar hjartað — vex mitt þor,
því voldugt magn á norrænt vor. —
Það sættir hug við sárar þrautir,
og sýnir hverjum unaðs-brautir,
sem verst með dug og vakir einn,
þá vetrar sækir bitur fleinn.”
“Eg finn að ytra útlit mitt
er eigi glæsilegt sem þitt. —
Hið græna skrúð, sem gefur vorið,
í gaddinum er af mér skorið. —
Þú, tiginn — sígrænn — sver og hár,
munt sæll og laus við kvíða og þrár.”