Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Side 105

FJÖREGG
71
ið. Meira en hálfnuð!”
‘‘Eg misti niður lykkjur — gat
ekki tekið þær upp; er svoddan
skelfilegur ræfill; enginn styrkur
í hægri hendinn.” Hún kjökraði.
“Svona, svona, elsku mamma!
Heyrðirðu ekki að eg sagðist geta
lagt inn tuttugu dali um helgina?
Eg skal taka upp lykkjurnar fyrir
þig. Mr. Burton leit inn í dag,
hann bað að heilsa þér. Hann sagði
mér lieldur en ekki tíðindi! Hann
hefir sannspurt, að einhver Ame-
ríkumaður, sem hann þekkir, æt!i
að gefa landinu fimtíu þúsund dali
í tilefni af Alþingishátíðinni.'’
“Guð blessi hann. — Vona því
verði varið til bókakaupa fyrir al-
menning.” — Amma brosti í gegn-
urn tárin. — “Sagði hann nokkuð
um til hvers ætti að verja þessu
fé?”
“Líklega veit hann það ekki. En
hann sagði mér nokkuð, sem eg
ekki vissi: Sagði hann ætti þér líf
sitt að launa. Fyrir tuttugu og
fimm árum síðan hefði liann leigt
herbergi hjá þér í Chicago; var það
um það leyti sem kónan hans skildi
við hann. Sagðist liann hafa sagt.
þér rangt til nafns síns, og verið í
raun og veru ráðinn í því að fyrir-
fara sér. Fanst honum sem þig
hafi grunað, að eitthvað mikið am-
aði að honum, því að þú hafir gert
þér hin og önnur erindi til að hafa
tal af honum, leitt talið að íslandi
og sagt honum frá bókmentum
þess. Tal ykkar hafði horist að Eg-
ils sögu, og þú hefðir sagt honum
þáttinn um hana Þorgerði og sölin.
Þú hafðir sagt: “Fáuni er gefið að
fara að dæmi Egils, að yrkja Sona-
torrek sér til hugarléttis, en mörg-
um er mögulegt að halda nafni lát-
ins vinar á lofti.”
“Mig eins og hálf-rámar í þetta.
Eg hálf-þekti hann þegar hann
leigði okkur húsið; en varð þó hissa
þegar hann heilsaði mér með nafni.”
“Hann sagðist mundi geta ieigt
fyrir okkur húsið frá fyrsta júní;
sagðist hafa augastað á áreiðanlegu
fólki.”
“Eg er stundum svo hrædd, Ásta
mín,” — orðin áttu bágt með að
komast fram hjá klökkvanum —
“svo lirædd um að ekkert verði af
ferðinni heim. Að eitthvað komi
fyrir, eitthvað komi í veginn, eitt-
hvað------”
“Nei, nei, mamma! Nú getur
ekkert hindrað okkur að fara heim.
Eg veit að það verður nóg í bók-
inni í vor; þú veizt, hve vel hefir
gengið fyrir okkur síðan við kom-
um í þetta hús. Eg er að bugsa um
að fara að leggja drög fyrir vega-
bréf og farseðla bráðlega.”
“Já, en maður veit aldrei, hvað
fyrir kann að koma”.
“Ekki núna, elsku mamma. En
eg get ekki láð þér, þó þér komi í
hug fyrri tímar. Þú mátt vera viss
um að eg gleymi því aldrei, hve
fljótt þú brást við að koma hingaö
frá Chicago til að taka á móti mér,
þegar eg kom út af spítalanum með
drenginn, og að þú hjálpaðir mér til
að ala hann upp og menta hann.
En nú hefi eg bráðum ekkert ann-
að að hugsa um, en að reyna að
sýna lit á endurgjaldi fyrir allt, sem
þú hefir fyrir okkur gert. Eg býst
við að Gunnlaugur gifti sig snemma
í vor, og eg veit að Mr. Burton sér
um húsið fyrir okkur; svo þú sérð
það nú sjálf-----”