Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Síða 107

FJÖREGG
73
legt fyrir mig, að þurfa að bjóða
stúlku eins og Mabel, inn í svona—
svona mildast talað einkennilega
stofu.”
“Einkennilega stofu?”
“Þér getur tæpast fundist eg ó-
sanngjarn, Mamma, ef þú athugar
það. Hvar á bygðu bóli sérðu inn-
römmuð landabréf í dagstofunni?
Jafnvel þó það væri af Bandaríkj-
unum, væri það ósmekklegt. Eða
þá myndin af þessum Jóni forseta!
Mabel spurði mig hvort hann væri
afi minn eg sagði já; hvað átti eg
að segja! Fólk með einhvern snefil
af smekkvísi hefði ekki einu sinni
mynd af Abraham Lincoln í stofum
sínum, livað þá heldur mynd af ein-
hverjum útlendingi. Og það er nú
blátt áfram hneyksli, að hafa út-
lent merki við lilið okkar eigin
stjörnu fána. Þegar Mabel kom hér
síðast sat Amma þarna inni og
muldraði íslenzku við sjálfa sig. Eg
afsakaði það við Mabel, og gaf í
skyn að einhver af gamla landinu
væri að heimsækja ömmu.”
“Auminginn hún amma þín — ”
“Engin þörf að aumkva hana.
Hún talar ensku reiprennandi. Það
stóð ekki í henni þegar hún lét það
vera sitt fyrsta verk að segja Mrs.
Hoyden — óaðspurt — að hún væri
frá íslandi. Amma Halle er fædd í
Selgíu; en ekki veit eg hvort hún
er að fræða fólk á því að fyrra
bragði; og er þó munur á Belgíu
og---------*•
“Belgíu? ha, ha! Hún er fædd í
Hresden, eða það var hún fyrir
stríðið. Það er ekki svo mjög langt
síðan hún hafði matsöluhús fyrir
Hnda sína, og þeir voru allir
Þýzkir. Sagði gamla konan hún
væri Belgísk?”
“Nei, eg heyrði Mrs. Hoyden segja
það í boði einhver spurði hvar móð-
ir hennar væri fædd. Þú veist
hvernig það er hér; flest fólk hefir
hægt um það að það sé útlent; en
það er alveg eins og Amma sé að
stæra sig af því; talar með slíkri
hreykni og hrifningu um moldar-
kofana og grútarlampana á íslandi,
og verður svo steinhissa þegar fólk
spyr hana hvort þjóðin þar éti hrátt
og drekki hvallýsi.”
“Hún amma þín á það sannar-
lega ekki skilið, að þú talir svona
Gunnlaugur. Hvað heldur þú að úr
okkur hefði orðið, þegar faðir þinn
var tekinn fastur fyrir fjölkvæni, ef
við hefðum ekki átt hana að.”
“Mamma! Að þú skulir láta ann-
að eins koma fram á þínar varir!
Hvað heldur þú að afleiðingin yrði,
ef slíkt kæmi til eyrna Mrs. Hoy-
den? Það eitt er víst, að eg yrði
ekki tengdasonur hennar. Eg sagði
Mabel eins og var. Henni þótti það
náttúrlega voða leiðinlegt, en sagði
að auðvitað gæti eg ekki gjört að
því. En hún sagðist fnundi deyja
ef nokkur lifandi maður fengi að
vita um — um þetta.”
“Eg er hrædd um að þessar
tengdir við harðvöru fólkið, hafi
stígið þér til höfuðsins, Laugi minn.
Eg veit að Hoyden er atorkumaður.
sem hefur komist í ágæt efni af
eiginn ramleik, eg veit að Mabel
hefur fengið góða mentun, og eg
vona að hún sé væn stúlka. En hvað
Mrs. Hoyden viðvíkur — fæst orð
liafa minsta ábyrgð. En svo mikið
er víst: hún er ekki verðug að leysa
skóþvengi ömmu þinnar.”