Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Síða 108

74
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISPÉLAGS ÍSLENDINGA
“Pyrir alla muni! Við skulurn
ekki fara að kýta út af tengdafólk-
inu Hvað sem því viðvíkur, þá er
það eitt sem við vitum bæði að Mab-
el er bezta stúlkan í allri veröldinni,
svo eg veit þú getur getið því nærri
að mig langi til að alt sé eins og
það á að vera, og búist er við.”
“Já!”
“Þú veist hvað trúlofunarhring-
urinn hennar kostaði? ferð nærri
hvað giftingarhringur af líkri gerð
muni kosta. Svo þarf eg náttúrlega
að kaupa blórn, og að borga prest-
inurn — alt annað sjá tengdafor-
eldrarnir um — þú varst lánsöm
mamma að eg var ekki stúlka! En
svo er það brúðkaupsferðin-------”
“Það kostar nú ekki svo mikið að
vera viku tíma við Niagara Falls.
Þú átt vonandi —”
“Niagara Falls! iha, ha! Eg hélt
nú þú hefðir betri smekk en það
mamma! Eina fólkið sem fer héðan
á brúðkaupsferð til Niagara Palls,
eru vinnukonur og verkamenn. Eg
mundi blátt áfram gera mig stór-
hlægilegan í augum Mabel, ef eg
ympraði á slíku. Nei, þá væri nú
betra að fara ekki neina brúðkaups-
ferð. Bræður hennar Mabel fóru
til New York Mér er sem eg heyri
þær mágkonur mínar segja: “Því
fóru þið ekki til Akron? Það hefði
verið frumlegra” Gæti nokkuð ver-
ið neyðarlegra! Akron, þar sem
ekkert er nema Wops og verksmiðj-
ur!”
“Því þá ekki að vera verulega
frumlegur: fara enga brúðkaups-
ferð?”
“Nei, — nei það er óhugsandi.
Mabel sagði að hún hefði fyrir löngu
hugsað sér, að við færum til Wjash-
ington ef við giftum okkur að vori
til, og til Florida ef. við héldum
brúðkaup okkar á afmæli hennar.”
Hann lagði handlegginn utan um
móðir sína. “Elsku mamma! Viltu
lána mér átta hundruð dali?”
Ásta tók snöggt viðbragð. “Átta
hundruð dali! Eg efast um eg geti
lánað þér ÁTTATÍU DALI.”
“Vertu nú ekki að þessum ólík-
inda látum. Þú sem áttir átta
hundruð og fjóra dali og nokkur
cent fyrra laugardag; sá af hend-
ingu banka bókina þína á eldhús-
borðinu.”
“Það eru peningarnir liennar
ömmu þinnar; fargjaldið okkar
heim.”
“Eg er ólæs ef nafn þitt stóð ekki
á bókinni.”
“Amma þín á hvern eyri af því,
þó mér sé talið það í orði kveðnu.”
“Vertu nú ekki að þessu, mamma.
Þú ert ekki að tala við ömmu núna.
Við erum að tala í alvöru.”
“Gunnlaugur!”
“Amma hefur flestu ráðið hér á
heimilinu, síðan eg man fyrst eftir
mér. Pinst þér ekki tími tilkominn,
að þú hefðir eitthvað að segja?
Amma er livort sem er komin að
fótum fram, og farin að ganga í
barndóm; eins og þessi ferðalags
vitleysa sýnir.”
“Góði Pred. Ef þú aðeins vildir
reyna að setja þig inn í það, að
vonin um að sjá ísland aftur, hefir
haldið ömrnu þinni uppi, öll fjörutíu
og sjö árin sem hún hefir hér verið.
Á fyrstu sex árunum hérna misti
hún pabba sáluga og fjögur efnileg
börn. Lífið hefir verið mest megnis
hörð barátta, bæði fyrir mér og
henni. Það eina sem eg get gert