Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Síða 139

AUÐLEGÐ ÍSLENZKRA ÖRNEFNA
105
áni, holtum og hávöðum. Vér dá-
umst aö nafnavalinu, sem örnefn
in birta. Og vér óskum að þau
geymist, sú fjölbreytni haldist, sem
blasir við í þeirri átt, og það líf
blómgist, sem örnefnin benda á.
— Engin þjóðhollur maður vill, að
Æðey tortímist, sökkvi í sæ, eða að
Blikalón þorni. Hamrarnir í Hauka
gili mega ekki lenda í steinsteypu.
né kjallarveggjum. Ef þeir hrynja
fer fálkinn um ieið veg allr-
ar veraldar. Það er fullilt, að arn-
stapar allir eru að jafnast við jörð.
Andinn sá, sem skírði aðseturs-
staði fuglanna, lagði blessun sína
yfir mannlífið og gróðurlífið í
landinu, jafnvel fiskimiðin. Mundi
Þuríður Sundafyllir hafa verið rifja-
köld, sú ’in máttuga kona, sem
seiddi full af fiski öll sund í norðan-
verðum Noregi og gerði Kvíarmið
í ísafirði óbrigðult. — Þar í nánd
er Æðey og Vigur. Þuríður hefir
ef til vill lagt blessun sína yfir eyj-
arnar, þegar hún var búin að koma
Kvíarmiðum í skorður. Kvíarmið í
sjó og gullteigur á landi eru sígild
nöfn. fsfirðingar hafa sína mál
nytu úr fiskikvínni enn í dag. Og
enn í dag segjum vér að jörðin sé
gullgræn, þegar vel er gróið land-
ið. Hver engjateigur er gullteigur,
þar að auk, sem af sér gefur verð-
mæti, og einkanlega er sá teigur
gullteigur, sem ekki bregst.
Vættur örnefnanna leiddi forð
nm lærisveina sína og lærimeyjar,
milli fjalls og fjöru. Vér þurfum
ekki að fara með henni Heljardals-
heiði né út í Jökulfjörðu. En hitt
er skylt, að fylgja henni eftir um
Unaðsdal, Hléskóga og Goðaland,
Uppsali og Kjarna, og allar jarðir,
sem liggja þar á milli.
Ef vér fylgjum henni trúlega,
munum vér gera það hennar vegna
og vegna sjálfra vor, að geyma og
ávaxta það gull, sem hún hefir á-
nafnað og eftirlátið landinu og
þjóðinni.
Því gulli er svo fyrir komið, og
það er þannig um búið, að upp af
því leggur loga hvert kvöld og
hvern morgun — bláan loga, lík-
an þeirri móðu, sem vorblíða skap-
ar og leggur yfir bygðir og óbygöir.
Sú töfrablæja upplitast aldrei, til
langframa, þó að hún kunni að
dofna um stundar sakir.
Hún hefir viðliald sitt frá móð-
urbrjósti óspiltrar náttúru.
I SmiutsIhKeliIlL
eftir Pál S. Pálsson
Það svipar hér inni
til sálar í manni.
Mér finst sem eg finni
Hér fjölmargt er sanni,
að maður í álögum illum þú sért;
Það er engin tilgáta, — finn það svo bert.
Sjá, myrkur hér hvílir,
Svo má ekkert greina.
— í ófreskjum ýlir,
þær umla og veina:
Sem andaðar vonir í æskumanns-sál,
sem ætluðu að fljúga, — en duttu á bál.