Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Síða 86

68
Tímarit Þjóðrœknisfélags Islendinga
hann ekki liugsað fyr en nokkru
eftir hann gekk að eiga hana. Þá
ri'f jaðist upp fyi'ir honum að hann
hefði heyrt að móður hennar hefði
verið vísað frá —og það oftar en
einu sinni.
Það var stundum lítið sem liann
gat dregið í búið. En aldrei kvart-
aði Lína yfir fátækt þeirra. Hún
skifti aldrei skapi, var jafnan blíð
og eftirlát, og liugsaði vel um
heimilið. Þrátt fyrir það, varð
hann svo tiltölulega fljótt leiður á
lienni, jafnvel óskaði að hún
yrði einhverntíma ærlega reið við
hann, svo hann fengi tækifæri til
að ganga á eftir henni og blíðka
hana. (Hann vissi nú, að ekki var
síður hægt að verða þreyttur á
því).
Hann hafði lesið öll blöð og bæk-
ur, sem hann gat hönd á fest. Sér-
staklega það, sem snerti að ein-
hverju leyti fiskiveiðar og' fjár-
mál. Stundum gat hann þó ekki
lialdið huganum við það s'em hann
las: Sú liugsun varð stöðugt liá-
værari hver fásinna það hefði ver-
ið, að kvænast svona ungur.
Litlu drengirnir þeirra voru ó-
segjanlegt ánægjuefni — til að
byrja með. Ejn þeir urðu fljótt að
leikföngum sem maður verður leið-
ur á, — verið of ungur til að meta
þá dýru gjöf. Komist að þeirri
niðurstöðu seinna, — — löngu,
löngu, seinna.
Hugur hans var á svo miklu
flökti um það bil. Hann ekki vitað
hvað hann vildi. Jú, hann vildi
verða efnaður, og Lína og' dreng-
imir virtust draga hann dýpra og
dýpra niður í fen fátæktarinnar.
Það var eins og alt snerist öfugt
fyrir þeim, tæpum tveim árum eft-
ir þau fóru að búa. Fiskileysi,
gæftaleysi, og svo heilsuleysi Línu
eftir liún átti tvíburana, eyddi því
litla sem þau liöfðu —og meira til.
Hann varð órólegri og' kvíðafyllri
með hverri vikunni sem leið. Tím-
inn rann á braut sem sandur gegn-
um greipar. Allar vonir lians um
velgengni lfðu lengra og lengra
undan landi. Iiér, í þessum frið-
sæla firði, liö’fðu erfiðleikarnir því
nær yfirbugað hann. Hér hafði
hann nærri því lagt árar í bát.
Mikil blessuð blíða og' ró livíldi
nú yfir firðinum. Hafið stilt eins
og stöðupollur. Öldurnar svo sak-
ieysislegar eins og þær liefðu það
ekki til að ygla sig.---En hvað
þessi fagri síð-sumarsdagur minti
liann á líkan tíma fyrir tuttugu og'
firmn árum síðan. Mundi hann
nokkru sinni geta gleymt þeim
degi? Þá komu þau hingað — liann
og Lína — nýgift. Það var ekki
skýhnoðri á lofti, hvorki ytra né
innra.
En “hafísinn var elcki langt und-
an landi. ’ ’ Skömmu eftir að dreng-
irnir urðu tveg’gja ára, veiktist
Halldór litli snögglega af garna-
kvefi, sem þá var að ganga í firð-
inum, og rétt áður en hann dó, tók
Hermann veikina. Það voru að-
eins fjórir dagar á milli þeirra.
Þeir voru lag'ðir í sömu kistuna, og
jarðaðir að Iiofi, í grenjandi góu-
byl. Hann átti ekki fyrir útför
þeirra, þó hver fengi sitt, síðar.
Það var sem strengur liefði brost-
ið í brjósti hans, og lífið tapað öll-
um tilgangi. Það var ekki ein bára
sem skall á liann — hafið hafði
vaðið á land.
Hingað var liann þá kominn til
að heimsækja fornar stöðvar. Nei,