Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Síða 98

80
Tímarit Þjóðræknisfélags íslendinga
Litlu seinna fara þeir formennirn-
ir upp á eyna, Björn og Runólfur,
til að sjá hyernig röstin væri, því
nú var kominn tími til að fara, ef
farið yrði. Þegar þeir koma til
baka, segir Björn: “Eg held að
við gjörðum réttara í að sleppa
þessu flóði og fara með morgun-
flóðinu, heldur en eiga nokkuð á
liættu, því eg hefi aldrei séð röst-
ina svona vonda. Þá segir Run-
ólfur: 11 Eg held að skipin beri
það af, ef ekkert bilar. ’ ’ Á meðan
þeir voru í burtu, eru þeir á sex
manna farinu, Jón og Halldór, að
bollaleggja eitthvað, og eg bjóst
við að það væri að fara, því það
var heldur létt hlaðið hjá þeim og
fjórir vanir og duglegir sjómenn.
Halldór og Jón voru álitnir
tveggja manna makar í róðri. Eg
sá að þeir voru að líta eftir öllu í
skipinu og Jón batt stýrissveifina
til að lialda skipinu réttu; hafði
víst verið að bíða eftir því að
Björn og þeir kæmu til baka. En
áður en Björn gat gjört nokkra
athugasemd við það, sem Run-
ólfur sagði, voru þeir Jón komn-
ir undir árar og lagðir af stað.
Gunnar frá Hvítárvöllum, sem
var með okkur hljóp upp á eyna
til að sjá hvernig þeim gengi
í gegnum röstina, en Runólfur kall-
aði á sína menn og Björn segir mér
að fara og sækja Gunnar. Eig
mætti honum og spyr hann hvernig
þeim hafi gengi í gegnum röstina.
“Þeir skoluðust ])að einhvernveg-
inn. Eg held það ha.fi hálffylt lijá
þeim, því þeir jusu í krafti, þegar
þeir voru komnir yfir hana og þeir
mistu eina ár og einn misti hatt-
inn. ” Þegar við komum að skip-
unum var Runólfur að leggja frá
landi. Þá segir Björn við okkur
Þorberg: “Eg ætla að biðja ykk-
ur að róa á annað borðið en hinir
þrír rói á liitt á móti ykkur, því eg
verð að' stýra, og róið lífróður
g'.egnum sundið, svo við komum
með fullum gangi á röstina;
straumurinn er svo harður með
okkur að eg vona það lijálpi okkur,
en þið megið ekki slaka, á róðri fyr
en við erum vel lausir við röstina
og við getum slegið undan. ’ ’ Segir
Björn svo: “Yið skulum þá fara í
Herrans nafni, því liitt skipið ætti
nú að vera sloppið í gegn. ” Svo
þegar við lögðum í sundið tókum
við lífróðurinn, en áður en við vor-
um komnir að röstinni kallar Bjöni
og skipar okkur að' róa betur, því
líf okkar lig'gi við, og slær hnefan-
um í borðstokkinn, ein.s og til á-
herzlu orðum sínum. Þorbergur
seg'ir: “Eg hugsa að við róum a-llir
eins og við getum, enda er góð ferð
á skipinu.” 2En Björn sá það sem
við sáum ekld. Þegar við fórum
gegnum röstina, lenti mesta aldan
af henni undir borðabunkann og
teygð'i svo á kaðlinum að allur
bunkinn lvftist ög'n upp um leið og
við sluppum í gegn, og nokkur sjór
kom inn á bæði borð í austurrúm-
inu. Þá sáum við það, sem Björn
var búinn að sjá, Stafholtsskipið
að' mestu á hvolfi og fimm menn
á því. Enginn sagði orð nema
Bjöm, er segir að við sknlum
hleypa inn í víkina innan klett-
anna. “Þar hlýtur að vera logn,
en við skulum hlaupa út yfir klett-
ana, því vindurinn hrekur skipið
upp að klöppunum, svo við getum
veitt einhverja hjálp.” Hann
sagði Hálfdáni á Flóðatanga að
passa okkar skip og ausa það, en