Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Síða 99

Slysið og mannshaðinn í B rákarsundi 1872
81
við lilupum allir hinir og eg' tók
með mér krókstjaka, sem var hafð-
ur fyrir spritti í framseglið hjá
okkur. Þegar að við komum þang-
að, var skipið að reka að klöppun-
um og þeir fóru að hjálpa mönn-
unum í land. Eg rak augun í eitt-
kvað svart á floti, skamt frá
fremstu tá á klöppunum við sundið,
svo eg hleyp þangað með krók-
stjakann, ef eg' kynni að ná í það
uieð honum. Þegar eg kem nær sé
eg að þetta er kvenmannspils upp-
blásið af vindi, alt annað í kafi. Eg
uáði með krókstjakanum góðu haldi
og dró liana að mér og náði góðu
baldi með höndunum á lienni og
uáði höfði og handleggjum upp úr.
Eg sá að þetta var Björg gamla frá
E'franesi. Af þvi að hún var eins
°8' nökkvi þung, en afslepp klöpp-
in, kallaði eg á Þorberg að lijálpa
mér, því hann var skamt frá mér.
^ ið berum hana upp á klettana í
skjól undir kletti. Af því eg hafði
lesið um það, livernig ætti að fara
uieð druknað fólk, seg’i eg við Þor-
berg að við skulum krækja saman
höndum og' láta liana lig'g'ja á þeim
ú g'rúfu, til þess að vatnið renni
upp úr henni. Á meðan við berum
hana í skjól og á leiðinni fer að
i'enna upp úr henni. Svo lögðum
yið hana á grúfu og létum hana
halla undan brekku, með svolitla
jarðarkúlu undir maganum.1 ‘ Þetta
er ekki til neins, ’ ’ segir Þorbergur-
<(hún er dauð, hefir strax drukkið
sig' loftlausa og kafnað. ’ ’ Eg' segi:
í’að g-jörir ekkert til livernig hún
hggur, en bíddu hjá henni á meðan
eg hleyp til okkar skips að sækja
seglgarminn, til að breiða ofan á
hana, því eg kann ekki við að við
látum hana ligg’ja þarna eins og
hræ, þó hún sé dauð.” Hann fór
strax þegar eg kom með seglið, til
liinna, ef hann gæti eitthvað gjört.
Eg setti tvöfalt seglið yfir liana og
fór svo til hinna. Þá var að reka
hér og hvar, það sem flotið gat og'
farið hafði úr skipinu, þegar því
hvolfdi. Nú var það alveg komið
á hvolf, því möstrin höfðu brotið
stellingarnar og héngu á köðlunum
vindmegin við það. Okkur þótti
verst að geta ekki náð haldi á skip-
inu, til að geta sett það fast, því
holskeflan dró skipið út og að, og
aldan braut það meira og minna í
hvert sinn sem liún skelti því á
klappirnar. Við bjuggumst við að
fólkið, sem vantaði væri kannske
innan í skipinu, og eittlivað af vör-
um. Eftir litla stund fór eg að vitja
um Björgu, hvort eg sæi ekki lífs-
mark með henni. Þegar eg kem
til hennar, sé eg poll af vatni und-
ir vitunum á henni, sem liafð'i runn-
ið upp úr lienni. Eg' heyrði sog' í
henni, svo eg hleyp til Björns og
segi honum að Björg sé lifandi,
það sé farið að soga í henni, og
það þurfi að gjöra eitthvað' fyrir
hana, svo Björn og Þorbergur
koma með mér. Á meðan eg var í
burtu höfðu sogin skýrst og and-
ardráttur að koma með þeim. Þá
segir Björn: “Eg ætla að fá mann
hjá Jóni á Brennistöð'um til að
fara lieim að Borg, til að fá hest til
að reiða liana þangað, svo þurfa
allir þessir menn að komast þang-
að, til að fá eittlivað heitt og þurka
föt sín, þeir eru alveg eyðilagðir
og geta orðði innkulsa hér, ef þeir
bíða hér lengur. ’ ’
Þetta skeði alt á svo stuttum
tíma, að eg veit að það hefir ekki
verið meir en liálftími frá því að