Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Qupperneq 101

Slysið og mannskaðinn í Brákarsundi 1872
83
þar til að félli út af leirunum, þar
sem skipinu hvolfdi, því þar bjugg-
umst við við að finna eitthvað. Þá
sagði Teitur okkur hvernig að alt
hefði gengið til. Hann sagði að
Það hefði verið mönnunum að
kenna; róðurinn hefði bilað þegar
sem mest reið á. Iiann sagðist
hafa grenjað til þeirra að róa og
Runólfur hefði kallað líka til
þeirra’ en þeir hefðu víst orðið svo
hræddir að þeir vissu ekki hvað
þeir gjörðu. Svo þegar ekki lét að
stjóm, kastaði skipinu undan og
hvolfdi í einni svipan í röstinni, en
am leið og því hvolfdi, hafði það
sloppiö út úr henni.
Þegar var svo sem hálf útfallinn
sjór var alveg komið logn og him-
minn heiður og bjartur og glaða
tunglsljós, því þetta var tunglfyll-
iuganstraumur. Á meðan við vor-
um að bíða eftir að það félli út af
leirunum, vorum við að ganga með
fram fjörunum, að vita hvort við
t'yndum ekki neitt af líkunum, ef
straumur eða vindur hefði borið
þau einhversstað'ar að landi’ en við
tundum ekkert af þeim. Strax og
Var fallið svo út, að við gætum
homist þangað sem skipinu hvolfdi
tundum við nokkra kornpoka, af
yuisum sortum af kornmat, og líka
uokkur bindi af þurkuðum salt-
tiskþ sem nú var orðinn blautur,
°g líka voru kornpokarnir votir í
Segn. Viö bárum þetta upp í liinn
arangurinn. Svo leituð'um við um
alt að líkunum, fram á liáf jöru, og
^undum lekkert. Þá segir Björn:
Það er bezt að við förum nú yfir
a< okkar skipi og fáum okkur bita
°8' sjáum, á meðan við erum að
Því, hvort hefir fallið út eða að.”
®g setti svo lítinn stein í flæð-
armálið fyrir mark. Þegar við
komum til baka segir Björn: ‘ ‘ Eg
lield að það liafi hvorki hækkað
eða lækkað á með'an við vorum
burtu, því eg tók mark á eyrarodd-
anum þarna, mér .sýnist hann alveg
eins.” Eg fer að steininum og sé
að það hefir lækkað um tvo þuml-
unga og segi Birni það. Þá segir
hann að við skulum skifta okkur
og fara eina ferð í kring. Við stóð-
um allir í þeirri meiningu að líkin
hefðu lent í Brákarpolli og lægju
þar og' hringstraumurinn í lionum
héldi þeim þar, fyrst við fundum
þau ekki, en fundum alt annað, sem
í skipinu var. En við liöfðum eng-
in tæki eða tíma til að leita þar.
Björn ætlaði að leita kringum
pollinn, en hinir í kring annars-
staðar. Það var rennislétt logn.
Þegar Björn kemur að pollinum,
sér hann, eins og lófastærð, svart-
an lepp upp úr vatninu, svo hann
fer þangað' að vita hvað það er.
Það er þá kraginn á treyju Run-
ólfs. Hann liggur þar á grúfu í
hallanum niður í p'ollinum. Hann
dregur hann upp á eyrina og kall-
ar á okkur, sem næstir vorum, og
segir okkur að koma. Svo berum
við hann í kring, í okkar skip, sem
stóð skorðað á þurru með öllu í, og
látum hann ofan á flutninginn í
slrutnum og breiðum gamla seglið
ofan á hann. Þá tókum við eftir
því að það er lcomið rennandi að-
fall.
Björn segir við okkur: “Við
getum þá ekki gjört meira en
ganga vel frá vörunum úr skipinu.
Þær verða sóttar eins fljótt og
hægt er. Eg var að hugsa um að
taka eittlivað smávegis, sem
skemmist meir, ef það bíður, en eg