Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Qupperneq 122

Þórður
Eftir O. T. Johnson.
Lestin brunaði áfram með ógna-
braki og brestum og um borð voru
fáeinir íslenzkir innflytjenclur. Sá
hópur vesturfara var ekki stór.
Ungir mannvænlegir menn og kon-
ur þeirra — örfáir Islendingar,
sem afráðið liöfðu að yfirgefa ís-
land og tefla á tvær liættur í Ame-
ríku.
Þórður Kristjánsson var yngst-
ur allra í förinni, fermdur fyrir
rúrnu ári síðan. Fullorðna fólkið
gaf sig því lítið að honuin og sat
liann einn sér í l'estinni. Guðríður
móðir lians brosti til lians við og
við og var það honum til uppörv-
unar. Hann var einkabarn hennar
frá fyrra hjónabandi. Bjarni Iíar-
aldsson, stjúpi hans, hvorki sá
liann eða lieyrði, því liann var í ei-
lífum orðasennum við hinn og aun
an af samferðamönnunum. Bar
einna mest á Bjarna af öllu þessu
fólki, því liann var óstiltur í skapi
og jafnan liátalaður.
Hnugginn hafði Þórður verið
síðan liann fór frá Islandi. Iiann
var ungur og æskan saknar, 'eigi
sízt sé um einveru að ræða. Og
samhliða þessu fullorðna fólki
fanst Þórði liann vera einn, aleinn.
Hann saknaði leikbræðra sinna og
leiksystra. En mest af öllu sakn-
aði hann litla Brúns, reiðhestsins
er frændi lians hafði gefið honum
í fermingargjöf. Brfinn hafði ver-
ið seldur með öðrum skepnum
þeirra, og tár komu í augu Þórðar
er hann hugsaði til hans. Litla
Brúns hlyti hann að sakna á með-
an hann lifði.
Ljóshærður telpulmokki, sem
Þórður hafði séð álengdar í lestar-
vagninum, hoppaði til hans og fór
að tala við hann á máli, er hann
ekki skildi. Var eins og þessi litla
stúlka hefði séð livað hann væri
dapur í bragði og vildi eyða leið-
indum þessa sakleysislega unga
pilts. Þórður sá, að konan, sem
auðsýnilega var móðir hennar,
liorfði til þeirra brosandi. Hann
tók því litlu stúlkuna og setti liana
upp í sætið hjá sér, en ekki reyndi
hann að tala við hana. Hún var
sí-masandi og að benda honum á
liit-t og þetta, er bar fyrir augu um
leið og lestin skauzt fram hjá.
Þórður rétti þá út vísifingur sinn
og sagði: ‘ ‘ fingur. ’ ’ Himinlifandi
rétti litla stúlkan þá út sinn vísi-
fingur og sagði: ‘ ‘ finger! ’ ’ Útlend
mál sýndust eigi svo torskilin eftir
alt — líklega væri þetta enska. Úr
þessu liófst vinátta á milli Þórðar
og þessarar litlu stúlku, er hélzt
unz þau skildu í Winnipeg.
Másandi og blásandi skreið eim-
vélin með lestina inn að járnbraut-
arstöðinni í Winnipeg og- nam þar
staðar. Út um lestargluggana sá
Þórður að múgur og marg-menni
var þar fyrir. Hann var að kveðja
litlu vinu sína, innilega og með
handabandi, þegar hann sá að
.Tónas, bróðir Bjarna, var kominn
upp í lestina og var að laeilsa
stjúpa lians og móður — með koss-