Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Qupperneq 124

106
Tímarit Þjóðrœknisfélags Islendinga
arbygðar, ’ ’ er svo var nefnd, af-
skektrar bygðar í Vestur-Canada.
Fluttu þau Guðríður þangað sama
vor, rleistu bjálkakofa og liöguðu
sér að hætti röskra brautryðjenda.
Þeim varð eigi barna auðið.
Byg'ð þessi var fámenn í saman-
burði við stærri íslenzkar bygðir.
Dró hún nafn af stóru skógar-
belti er liún stóð áfast við. Eyði-
skógur er teygðist í norðurátt,
lengst norður í óbygðaflæmi vest-
urlandsins.
Þórður afréð að verða eftir í
Winnipeg og dvaldi þar í rúm tvö
ár eftir að stjúpi hans og móðir
fluttu þaðan. Fýsti liann að læra
betur ensku og kynnast háttum
lands og þjóðar. Löng sambúð
með stjúpa sínum var honum lield-
ur eig'i hugleikin, því þeir áttu ekki
skap saman. Bjarni var ráðríkur
og örgeðja; Þórður hægfara, en
þybbinn fyrir og fylginn sér ef svo
bar undir.
Átti Guðríður oft úr vöndu að
ráða, hvort fylgja ætti að málum
manni eða syni. Lauk því oftast
þannig að hún studdi málstað
Þórðar og lilaut Bjarni að stilla
geðofsa sinn við málamiðlun henn-
ar.
Atvikin hög'uðu þannig lífi Þórð-
ar, að í Winnipeg kyntist hann
mjög lítið íslendingum. Myrkra á
milli vann hann og sökti sér á
kvöldin ofan í bækur, þær fáu ís-
lenzkar bækur, er liann átti eftir
föður sinn, og eins var hann kapp-
samlega tekinn að læra að lesa
ensku. Vin eignaðist hann, pilt á
líku reki og hann, er nýkominn var
frá Skotlandi, og úr því sótti Þórð-
ur meir enskar samkomur en ís-
lenzkar. Islenzkur í húð og hár
hélt hann þó áfram að vera engu
síður.
Kaupstaðarlífið átti eigi við
hann og óskiljanleg útþrá togaði
hann þaðan. Karlmenskuþel hans
krafðist meiri aflrauna ilti undir
berum himni. Við lá stundum að
hann langaði að komast í útlegð
eins og Grettir. Hann kærði sig'
ekki um að stunda verzlunarstörf
og eigi kaus hann að ganga menta-
veg'inn til þess að komast í æðri
borgarastöður. Hann fann eig’i til
löngunar að verða læknir eða lög-
maður — og sízt af öllu prestur.
Ensku lærði liann óðfluga og við
það varð öll atvinna auðfengnari.
Síðasta sumarið í Winnipeg, var
liann ökumaður og ók um borgina
þvera og endilanga. Hann hafði
yndi af hestum og hirti þá vel, og
er húshændur hans komust að því,
vildu þeir taka hann frá ökustarf-
inu og gera hann að fjósamanni.
Þórður afsagði þann heiður. Sagði
hann upp atvinnu sinni á áliðnu
sumri, og afréð að fara í kynnisför
til ‘ ‘ Skógarbyg'ðar, ” lieimsækja
móður sína og stjúpa og sjá sig um
á nýjum slóðum. Vöðvar lians
stæltust við þann ásetning, og um
borð á eimlestinni, er bar hann í
vesturátt, fann hann til ánægju'
ríkrar tilhlökkunar.-----
íbúar “ Skógarbygðar ” þráðu
fréttir. Afskektir og í fjarlægð,
þráðu þeir að frétta alla hluti í
jörðu og á. Þeir bara drukku í sig
fréttir, heilnæmar og óheilnæmar
fróttir; lausafréttir eða flugufrétt-
ir, voru þeim skárri en engar frétt-
ir. Bygðarbúar, karlar og konur
tóku því að “sperra upp eyrun,”
þegar það varð hljóðbært nm
bygðina, að til Bjarna Haralds-