Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1936, Blaðsíða 126

108
Tímarit Þjóðrœknisfélags Islendinga
mönnum var þó eigi lilátur í liug,
því þeir brutu heilann um mikil-
væg efni. T. d. vildi einn frumherji
bygðarinnar, að V'estur-íslending-
ar stofnuðu beinar skipagöngur á
milli Islands og Ameríku! Eins
sá hann ekkert því til fyrirstöðu
að járnbrautir væri lagðar á Is-
landi.
Veturinn geklc í garð með svo
miklu fannfergi, að heita mátti að
bygðarbúar væri þá inniteptir í
bjálkahúsum sínum — og fjósum.
Þórði leiddist fjósaverkin og hinn
mikli hamagangur og umstang
stjúpa síns. Skömmu fyrir jól
héldu bygðarbúar samkomu í ný-
bygðu samkomuhúsi. Sbemtanir
voru ræðuhöld og' söngur og ‘ ‘ dans
á eftir. ” Þórður gerðist, leiðtogi
hinna ungu á dansgólfi, og ungar
blómarósir bygðarinnar rendu til
hans hýrum augum. Hann var hár
og- karlmannlegur, og hafði í Win-
nipeg lært að “kalla af” við
“ square” dansana. Harmoníka og
fíólín göi’g'uðu án afláts og fjör
færðist í allar æðar. Eldri konur
liöfðu um nóg að skrafa og menn
þeirra viku sér afsíðis með pela
sína. Er frá leið tóku þ'eir að
kveða og “taka lagið” hver í kapp
við annan. — Þórður skemti sér
vel það kvöld og sú kvöldstund
var honum lengi minnistæð.
Fólk hafði um nóg að skrafa á
meðan sá mannfundur var í fersku
minni. Áberandi var Þórður í því
umtali, því hann var aðkomandi og
þótti öllum mikið til lians koma.
Það kom því flatt upp á bygðar-
búa, þegar síðar fréttist að Þórður
Kristjánsson væri farinn úr bygð-
inni.
Frétt sú barst, þannig, að skozk-
ur veiðimaður liefði átt að toga
hann norður í óbygðir. Veiðimað-
ur þessi hafði gist lijá stjxípa hans
eina nótt og heillað liug' hins unga
manns með veiðimannasögum.
Sögðu sumir að Þórður hefði verið
orðiiin hundleiður á nasablæstri
stjúpa síns og guðsfeginn að kom-
ast buidu. Um burtför hans var
lengi tíðrætt í bygðinni.
Guðríður móðir Þórðar lagðist
sjúk seinni part vetrar og andaðist
eftir stutta legu. Henni barst bréf
frá Þórði í banalegunni og las það
sjálf, þó hún væri þungt haldin.
Jarðarförin fór fram að viðstödd-
um meginþorra bygðarbúa. Lík-
kistuna hafði bygðai’maður smíð-
að, sem þjóðhagur var bæði á tré
og jám. Af því eigi var völ á
presti, var Sveinn “frakki,” eins
og hann var oft nefndur, fenginn
til að jarðsyngja þá látnu. Hélt
hann húskveðjuna og stóð fyrir at-
höfninni eins og bezti prestur, þó
ólærður væri. Og þó öllum væri
kunnugt, að sjálfur hneigðist hann
til vantrúar, lét hann eigi á því
bera við slík tækifæri. — Ilinir ís-
lenzku frumbýlingar stóðu ber-
höfðaðir við gröfina, þó kalt væri í
veðri, og lioi’fðu sorgbitnir á eftir
líkkistunni, er hún var að síga ofan
í frosna gröfina. Skarð var höggv-
ið í þeirra fámenna hóp og til graf-
ar gengin mæt kona og merk.
Bjarni var að sjálfsögðu sendi-
bréfsfær, eix lét þó unga stúlku, er
Hallfríður hét, svara bréfi Þórðar
og' tilkynna honum lát móður lians.
Hallfríður hafði dansað við Þórð
á “samkomunni” fyrir jólin; gert
það í mestu óþökk við uixnusta
sinix, sem jafnvel hafði haft í hót-
unum að “taka Þórði tak. ” Ekk-