Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1944, Blaðsíða 113

ÆVISÖGUBROT
91
mílur. Tveir menn frá Boston ætluðu
að verða mér samferða. En þegar við
höfðum farið 200 mílur norður til
Comox, vildu samferðamenn mínir
ekki fara lengra, því þá lá ekki annað
fyrir en að kaupa Indíána til að
Uytja okkur, svo við snérum aftur.
Á þessari leið var ekki um nýlendu-
svæði að tala í stærri stíl. Svo fór eg
til Vancouver og norður eftir strönd-
inni æði langt. Þar var ekki um stórt
svæði að tala heldur. Svo kom nú
annað til greina: Þarna var ekki um
atvinnu að ræða á þeim dögum fyrir
hvita menn. Kínverjar og Indíánar
gengu fyrir með alla vinnu. Á lax-
faktoríinu í Vancouver unnu, til
dæmis, 200 manns — alt Kínar, nema
yfirmennirnir. Hjá heldra fólkinu
voru þeir barnfóstrur og matreiðslu-
nienn. Að öllu þessu athuguðu, sá eg
ekki hyggilegt, að eggja íslendinga
a að flytja vestur, undir þeirra kring-
utnstæðum. Þó fallegt væri víða út-
sýnið við hafið, þá var ekki hægt að
Hfa á því eingöngu. Eg dvaldi í
Victoríu þangað til í nóvember, og
fékk vinnu við að rífa niður stóra
steinbyggingu. Alt voru það Kínar,
Sem unnu þar, nema eg, og var það
^eiði hópurinn, og alveg drepandi af
þeim svitalyktin. Eg átti eiginlega
aé> sjá um verkið, þegar verkstjórinn
Var ekki viðstaddur.
Nokkru eftir að eg kom heim úr
þessari ferð, keypti eg mér hest og
Vagn, og tókst á hendur að flytja hús-
húnað og selja eldivið.
Um þetta leyti voru margir íslend-
lngar farnar að hugsa til landbúnað-
ar- Framfarafélagið var þá við líði
^ueðal íslendinga, og fyrir áhrif Free-
u^ans Bjarnasonar (Freeman B. And-
erson, fyrsti ritstjóri Heimskringlu)
fór það fram á við stjórnina, að lit-
ast um eftir nýlendusvæði fyrir ís-
lendinga. Þetta leiddi til þess, að
við Freeman vorum kosnir til þess-
arar ferðar. Fyrsta ferð okkar var
vestur í Qu’Appelle-dal. Þar var tölu-
vera af landi upptekið. Önnur ferð
var farið til Moose Mountains —
seinna kölluð Pipestone nýlenda. Þar
voru skóglausar eyðisléttur, léttur
jarðvegur og nokkuð grýttur, — eng-
in von um járnbraut og langt að
leita atvinnu, sem landnemar þurftu
í byrjun búskapar. Um hana var ekki
að tala nær en í Winnipeg. Mjög lít-
ið var af slægjulandi þarna. Free-
manni leist vel á þetta pláss. Hann
hugsaði meira um akuryrkju, en
blandaðan búskap, sem byrjaði með
griparækt. En það útheimti hey-
skaparland, frekar en akuryrkjuland.
Þriðju ferðina fórum við norður með
Manitoba-vatni og víða austur frá
því, alla leið norður í township 22.
Alt það svæði var þá þurt og grasið
afskaplega mikið um allar lægðir.
Skógarbelti voru víða, til að byggja
úr bjálkakofa í bráðina og til eldi-
viðar. Um þetta leyti var verið að
byggja H. B. brautina. Var hún lögð
40 mílur frá Winnipeg norður til
Harperville, og átti hún að liggja að
vestan verðu við Grunnavatn, alla
leið til Hudson-flóans. Á þetta pláss
leist mér vel. Héðan var hægt að
sækja vinnu til Winnipeg, sem þá
var töluverð, við byggingar og
skurðagröft.
Eftir alt þetta ferðalag var fundur
haldinn í Framfarafélags húsinu, og
gjörðum við Freeman grein fyrir
ferðalagi okkar. Eg hélt fram minni
hugmynd um griparæktina, en Free-
man var með akuryrkjunni. Nú fóru