Læknablaðið - 01.08.1923, Qupperneq 57

LÆKNABLAÐIÐ
155
sullirium er mjög meirt og vafasamt, hvort þaö gefur betra hald fyrir
saumana heldur en lifraryfirhor'öiö. Viröist mér, að eg hafi rekið mig á,
að eg heíði litlu rneiri ástæðu til að treysta þeim saumaskap. Það er líka
alltítt, að þýðingarlaust er að setja framdráttarþræði gegnum sullhylkið
af sömu ástæðu. En þrátt fyrir þaö þó manni stundum virðist saumaskap
urinn mjög ótryggilegur, þá hefir alt lánast vel. Enginn peritonitis og
ekkert útsæöi komið. Hefir þetta vakið þessa spurningu í huga mínum:
E.r saumurinn gagnslaus og óþarfur? Liggur sullurinn eða lifrin svo fast
upp að integumenta, að ekkert kornist þar út á milli? Min skoðun er sú,
aö saunutrinn gcri gagn aðallega með því, aö hindra andardráttarhreyf-
ingarnar milli lifrarinnar og integumenta. Á hinn bóginn er eg sannfærð-
ur um, að hann verður sjaldan þannig úr garði gerður, að hann loki tryggi-
lega fyrir peritoneum.
Eitt atriði vilcli cg enn minnast á í þessu sambandi. Þaö hefir þótt hent-
ugra, aö gera opið á sullhylkinu nokkuð stórt og tæma sem mest út úr
sullinum meðan á operationinni stendur. Þetta kemur auðvitað ekki tii
mála þegar lifrarlag er frarnan á, þá er Jjað.ekki hægt, hvort heldur
sem notað er töng eða ferr. candens til að opna sullinn.
Sé nú gengið út frá þeirri skoðun, að þrýstingur lifrarinnar á integu-
menta eigi mikinn þátt i því að verja peritoneum fyrir infection eða út-
sæði, þá virðist liggja nærri að álíta, að mikil tæming sé ekki til l)óta,
heldur þvert á móti til ills. Það gefur að skilja, að því meira sem tæmt
er, því minna þrýstir lifrin á integumenta. Yfirleitt hefi eg fylgt þeirri
reglu, að láta renna út úr sullinum ])að seni sjálfkrafa hefir viljaö fara,
en ekkert gert til að tæma meira tneðan á operationinni hefir staðið. Það
getur auðvitað valdið því að umbúðirriar blotni fyr og þurfi þvi að skifta
um þær, en það hefir minsta þýðingu, ef hitt gerir aðgerðina á einhvern
hátt tryggari. Mér virðist því hollast að fara hægt að því að tæma fyrstu
dagana á meðan adhæsionir eru að verða öruggar.
Þegar svo stendur á, að lifrarlag er framan á sullinum og operationin er
gerð eða verður að gerast í einni lotu, eru saumarnir og ])ar af leiðandi
lokunin á peritoneum ótrygg. Virðisf mér því undir þeim kringumstæðum
sjálfsagt að tænia sem allra minst úr sullinum framan af. Mér skilst, að
o])ið sé gert aðallega stórt i þeim tilgangi að geta ])reifað eftir aukasull-
um, sem liggi upp að þeim sem opnaður er, og jafnvel opnað þá inn i hann
Ef mikio er tæmt úr sullinum við operationina, er auðveldara aö draga
hylkið frani og þar af leiðandi hægara að festa það við húðina eða in-
tegumenta. Þetta éru auðvitað miklir kostir og sjálfsagt að færa sér þá
i nyt, þar sem hægt er að koma því við. Á hinn bóginn geri eg ráð fyídr, að
stórt op og fljót tæming stytti ekki legutíma sjúkl. að neinum mun. Um
það'veldur tíðast mestú hvernig ásigkomulag hylkisveggjanna er.
... S u ni m a r y.
Eleven patíénts sufféring from hepatic echinoeoccus corisulted 't.he
'suthör duríijg the years rgog—-i g22, but of those only two came during
Ihe last 6 years of this period, owirig to decrea'se of this nialády. Nine
Wété operated by: the. Lindenuuin-Landáu method, two differéritly. All