Læknablaðið - 01.08.1923, Qupperneq 131

LÆKNABLAÐIÐ
22<)
er aö ræöa. Sjúkl. getur þá ekki um annað hugsaö en sínar eigin ímynd-
anir. Og allar eru þær honum til meiri eöa minni kvalar. Það er t. d. ekki
fcátitt, aö sjúklingnum finnist hann vera aö grotna í sundur og aö sér
fari hríöversnandi. Stundum er unt aö tala um fyrir honum og fá hann
til þess að sjá og skilja, aö þetta sé helber heilaspuni úr honum sjálfum,
— en viljann vantar. Það sækir brátt í sama horfið. Hann getur ekki
hætt að hugsa um þessi imynduöu óþægindi, og halda ])au því áfram
að magnast eftir sem áður. Þaö er autosuggestionin, er heldur sjúkdómn-
um viö og magnar hann. Hér er því um að gera, aö endurreisa viljann.
Þegar nú sjúklingurinn er búinn að vera nokkra daga á vatnskosti, fer
hin eölilega krafa eftir fæöu að gera vart viö sig. Þá er sem dragi úr
hinum sjúku ímyndunum aö sama skapi og við ]>aö kemur einbeiting
sálarlífsins i ljós. Viljinn vaknar og taumarnir dragast úr höndum ímynd-
unarlífsins. Og þaö fer svo, aö sjúklingurinn, er liann fer að vitkast, neyíj-
ist til þess að kannast viö þaö, aö það er heita vatniö og hungurstilfinn-
ingin, er veitir honum aftur ráö og rænu. Hann skoðar þetta þá sem
mikla hjálp og heilsubótarmeöal. og þá er autosuggestionin komin i þaö
horf, sem hún á aö'Lomast. Hann telur sér trú um, aö honum batni, er
hann kemst á vatnskost, eins og líka er.
Þegar sjúklingurinn hefir veriö lengi geöveikur, er alt af miklu- meiri
erfiöleikum bundiö. aö ráöa bót á viljabrestinum. ÞaÖ er þá engu líkara
en viljann vanti algerlega. Veikin hefir þá haft tíma til aö umturna sálar-
iifinu algerlega. Imyndunin er þá alveg orðin ,,idea fixa“, og meira aö
segja oröin sjúklingnum eölileg og sannreyndur hlutur. Það má því heita.
aÖ þá sé ekki vinnandi vegur að hagga viö henni meö nokkrum skynsam-
iegum rökum.
Eg er svo stutt kominn meö tilraunir mínar meö vatnskost, aö eg get
ckki sagt neitt ákveöið um. hvar takmörkin kunni aö vera fyrir árangri
hans. Eg hefi hvergi þorað að halda sjúklingum á honum svo lengi, aö
segja mætti, að eg tefldi á tvær hættur. En eg hefi reynt svo mikið, að
eg er oröinn sannfæröur um, að hreinn vatnskostur er sú lækningaraöferö,
er hefir mjög bætandi áhrif, þegar sjúklingurinn er látinn vera á honum
’ 10—14 daga í senn, meö endurtekningum ef þarf. Eg þekki enga að-
ferð, er jafnast á við hana.
Éins og áöur er tekið fram, ])á er það viljinn, er veiklast eða lamast
í geöveikinni. Og það er sama, hvort hún er hrein geöveiki eða móöur-
sýki. Þar af leiöir, aö öll deyfandi meööl eru eitur öllum geðveikum
sjúklingum. Þau veröa beinlinis til þess, að ýta undir hinar sjúku ímvnd-
anir sjúklingsins. Narcotica lama viljann, og er þaö á allra vitoröi. Hug-
urinn beinist aö veikinni, sem hann ])arf sífelt aö vera aö stríöa viö meö
hinum og þessum svæfandi meöulum. Viljamagnið verður aö þoka fyrir
meöalatrúnni. Þess vegna nota eg aldrei deyfandi meöul viö slíka sjúklinga.
Hiö sama er aö segja um slöngufóðrun. Eg notaði hana að eins fyrstu
árin. En síðan 1910 hefi eg aldrei þurft aö grípa til hennar. Ef sjúklingn-
um verður ekki svo ilt viö, l>egar slangan kemur i munn honum, aö hann
vill undir eins heldur boröa sjálfur. veröur slöngufóörunin eitthvert
kröftugasta meöal fyrir undirvitund sjúklingsins, til þess að láta honum
íinnast, aö ])að sé óhugsandi, að hann geti nærst nema með ])essum hætti.
Náttúran getur meö sultartilfinningunni ráöiö bót á þessari ímynduu