Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.01.1932, Side 8

8
Karlmennska og gleði Hannesar Hafsteins .. .
[Stefnir
ur um Matthías, í veislu, sem hon-
um er haldin í Höfn.
Því nóg mun sofið út um breiða bygð,
þó biðji sknldið stundum þjóð að vaka.
Þessi rödd er snjöll og ekki er
hún á báðum áttum. Þarna er það
Ijóst, að H. H. veit hvað hann vill.
Vér Islands börn, vér erum vart of kát
og eigum meir en nóg af hörmum sárum,
þó lífdögg blónm sé cd sögð af grát,
né sævarbrimið gert að beiskum tárum.
Glaðvær karlmennska H. H. kem-
ur .vel í ijós í þessu kvæði og þó
enn betur í kvæði hans „Á Kalda-
dal“. Þar er ósk hans þessi:
„Eg vildi það yrði nú ærlegt regn
og íslenzkur stormur á Kaldadal“.
Reyndar er mælt, að hann hafi
kveðið það kvæði í ofnhitaðri stofu
í Höfn. En það skiftir alls engu
máli. Skáldin búa stundum vel og
lengi að hrifningu sinni þannig,
að þau endurlifa oft atburði og
augnablik, geta t. d. gert vorkvæði
á hausti, bardagakvæði á friðar-
tíma, ástaljóð, þegar ölið er af
könnunni og kærleikurinn kominn
út um þúfur. Stundum fara þau
hamförum aftur í tímann og
krjúpa á kné fyrir sögunni. Stund-
um fljúga þau inn í álfu framtíð-
ar og spá í eyður. Hannes Hafstein
spáir í eyður — og spáir vel.
Sú spágáfa var málsnjöll við
Ölvesá, þegar brúin var vígð og
spáin er tengd við þörf þjóðarinn-
ar. Háttur þeirrar drápu er skyld-
ur dróttkvæðum hætti, en færður í
sönghæft form. H. H. sameinar
lífsgleði realismans og hetjuhug
víkingatímabilsins og hann lætur
renna í samhljóml háttslyngni
Brandesarstefnunnar og hendinga-
klið hrynhendra og dróttkvæðra
hátta. Þessi hljómur vekur berg-
mál í hlustum íslendinga, sem á-
valt hafa verið elskir að dýrum
háttum. Rímnaskáldin höfðu hald-
ið við þeirri elsku, þó að misjafn-
lega væri ort. Glaumur vísnanna,
þó lélega væru g'érðar að sumu
leyti, var þó skyldur vopnaglamri.
Og nú fer saman hjá H. H. orð-
snild, valið efni, og kliðsnjallir
hættir. Þjóðin hlustaði og lærði og
söng kvæði þessa káta og hugrakka
nýja-brums-skálds, sem reið á
harða spretti, svo að „grundin
undir syngur söngva“.
Eg gat þess, að H. H. hefði spáð
í eyður framtíðarinnar. Hann ger-
ir það mest og bezt í aldamóta-
kvæðinu og röddin er bæði glaðvær
og karlmannleg og ástrík. Hann