Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.01.1932, Side 11

Stefnir] Karlmennska og1 gleði Hannesar Hafsteins .. .
ir
það bris, og krafsað þann klaka og
séð þau ský á lofti, sveima fyrir
sól, og róið þann barning, og haft
það andviðri og séð fram á þær
ógöngur, að þessi trú á lífið sg
Ijósið hafi átt örðugt uppdráttar
innanbrjósts meðal unglinganna.
En þó er betra að taka þessa trú á
elliárum, en að velta út af í þreif-
andi myrkri vonleysunnar.
St. G. St. segir á einum stað:
„En kerlingin gat ekki 'í gluggalaust hiis
fiutt geislann í lokaöri skál".
Einu sinni reyndi bernskan að
flytja sólskin í húfu sinni inn í
moldarbæ árangurslaust. En H. H.
hefir komist nærri því að senda
sólskin úr fjarska — til íslands
með þessum stökum.
Hann mun hafa kveðið í Höfn
eftirmæli um skólabróður sinn
Árna Finsen. Skáldið virðist sjá
eftir Árna mest vegnaþess, aðhann
fellur frá áður en honum auðnast
að efna heitstrenging sína :E()skal,
ecj skal verða -rnaður. Karlmenni
ein stíga á þann stokk. Og H. H.
sýnir í þessu kvæði, að hann metur
og hefir sjálfur til brunns að bera
þessa mannlund. — Þegar H. H.
gerir kvæðið „í hafísnum“, um
skipstjórann, sem fórnaði sjálfum
sér fyrir skipshöfnina, er höfund-
urinn bæði stjórmrúUamaður og
skáld og hefir metaskálar beggja
í höndum. Aðdáun hans á heit-
strengingum er undir niðri sú hin
sama, sem lyftir Árna Finsen —
aðdáunin sem felst í orðunum: ecj
skal. Þess háttar karlmensku
heitstrengingar falla því aðeins
niður, að dauðinn sjálfur komist
upp í milli mannsins — unglings-
ins — og heitstrengingarinnar,
eða þá sjúkdóm|ur.
H. H. sagði við Ölvesá — í Brú-
ardrápunni: „Andans dáðir fylgi
heilum höndum“. — Þarna ból-
ar á starfsgleði H. H. þeirri sömu,
sem spr'ingur út í fífilfegurð ií
aldamótakvæðinu. Snild þess er
vængjuð, svo að ljóðið flýgur upp
í fang lesanda og biður hann að
bera sig — og þarf þó ekki að
biðja. Það bærist sjálfkrafa.
ÞjóÖin deyr ef hverfa ljóð íif tungu
— svo kvað Matthías.
Maðurinn lifir ekki á einu sam-
an brauði, heldur einnig víni. Eg
á ekki við það vín, sem vér köll-
um Spánarvín og því síður á eg við
þann drykk, sem er heimabruggað-
ur í afkimum og Einar Benedikts-
son kallar nöðru með sporðl og
trjónu. Eg á við þann ódáins,