Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.01.1932, Qupperneq 91

KVIKSETTUR.
Eftir A'i'nold Bennett.
[Frh.].
Þetta var auðvitað mesta ósann-
girni. Hvað gat Oxford gert við
því, að Priam fann upp á því að
deyja? Ekki hafði hann beðið
Priam að ljúga til nafns síns.
Priam hafði sjálfur valdið því, að
hann fékk 200 í staðinn fyrir
100.000 fyrir myndir sínar. Ox-
ford hafði keypt og selt myndir
eins og hlaut að vera um mann
í hans stöðu. Priam var sennilega
reiðastur við Oxford fyrir það,
að hann hafði gert það, sem
skynsámlegast var.
Það þurfti ekki jafn slingan
mann eins og Oxford til þess að
sjá, að Priam mislíkaði allt þetta
stórlega.
„Vegna okkar beggja hygg eg
að heppilegast verði fyrir yður,
að hjálpa mér til að sanna mál
mitt“, sagði Oxford.
„Vegna beggja okkar?“
„Já, því að eg er fús til að
borga yður — segjum t. d. helm-
inginn af öllum ágóðanum, sjö
hundruð og fimmtíu þúsund krón-
ur-------“. Hann stansaði snögg-
lega.
Sennilega hafði hann varla
sleppt síðasta orðinu þegar hann
sá, að hann hafði móðgað Priam
svo, að ekki yrði úr bætt. Annað
hvort átti hann ekki að bjóða
neina borgun eða þá allan ágóð-
an að frádregnum venjulegum,
sanngjörnum ómakslaunum. En
þetta, að bjóða að skifta ágóðan-
um var smásálarlegt.
„Eg tek ekki einn skilding“,
sagði Priam. „Og mér dettur ekki
í hug að hjálpa yður á neinn
hátt. Þér berið sjálfur ábyrgð á
yðar eigin loforðum. Og nú verð
eg að fara. Eg er búinn að vera
miklu lengur en eg ætlaði mér“.
Hann var trylltur af reiði og
tryllingurinn rak hann úr sætinu.
Hvað sem öllum klúbbreglum og
kurteisisskyldu leið, gekk hann
þegar í stað frá borðinu.
Oxford stóð líka upp og reyndi