Skessuhorn - 17.12.2014, Blaðsíða 83

83MIÐVIKUDAGUR 17. DESEMBER 2014
Vísnahorn
Bestu óskir um gleðileg jól og
farsælt komandi ár.
Þökkum vináttu, góð kynni og farsælt
samstarf á árinu sem er að líða.
Einar Kristinn Guðfinnsson
Haraldur Benediktsson
S
K
E
S
S
U
H
O
R
N
2
01
4
Sjálfstæðisflokkurinn
Kristín Stefánsdóttir, f. 29. mai 1891 d.
30.12.1958 og Júlíus Jónsson, f. 23.07.1885 d.
16.08.1975. Hítarnesi, Kolbeinsstaðahreppi.
hest, en leið honum um greiðslu til ákveðins
tíma. Það dróst þó nokkuð lengur en um var
talað, að peningarnir kæmu og fékk þá piltur-
inn bréf með eftirfarandi vísu:
Það er brýnust bending mín,
og ber þig sízt í vanda.
Láttu ei týnast loforð þín.
Lofaðu þeim að standa.
Greiðsla barst með næstu ferð. Annar
ungur maður sem keypti hest af Júlíusi fékk
þessa kveðju:
Eitt er nokkuð undarlegt,
er mér harður skóli,
hvað þér getur gengið tregt
að greiða hestinn Óli.
Árið 1942 kaupir Júlíus vindmyllu og síð-
an stóra ljósavél árið 1950 sem áður hafði
þjónað Húsmæðraskólanum á Varmalandi og
voru þá raflýstar allar byggingar jafnt íbúðar-
hús sem útihús og settir upp ljósastaurar sem
tengdu saman byggingarnar. Var þá bærinn
til að sjá eins og lítið þorp. Greiðvikni þeirra
hjóna var viðbrugðið og æði margir fengu
þar heytuggu þegar líða fór á vetur og oft var
sent með silung eða sel þangað sem þröngt
var um. Það virðist nokkuð líklegt að grann-
kona hafi komið í heimsókn og Júlli boð-
ið henni í bæinn en sent syni sína í verkefnið
þegar þessi varð til:
Er á Línu ógnar stand.
Undan étið hænum.
Skaffið henni skeljasand,
skundið þið beint að sænum.
Eitt sinn sem oftar var Júlíus á fundi á
Snorrastöðum sem dróst fram á kvöld og
komið myrkur og fallið að þegar honum lauk.
Hítarnes var þá ekki komið í vegasamband en
síðar lagði hann veg niður flóann að mestu á
eigin kostnað. Júlli fékk þá að leggja sig en
var farinn þegar fólk kom á fætur en hjá rúm-
inu miði með þessari vísu:
Dvínar messa í draumahöll,
dreyfist þessi biðin.
Drottinn blessi ykkur öll.
Eg er hress og riðinn.
Það hefur löngum verið sagt að hesta-
menn leiti félagsskapar hvers annars og eitt
sinn þegar Jóhann Kristjánsson frá Bugðu-
stöðum, eða Dala Jói, var í heimsókn í Hít-
arnesi hugðist Júlíus fylgja honum úr hlaði.
Um leið og hann steig fæti í ístaðið varð hon-
um að orði:
Ætli við förum ekki á bak
uppá gamla móðinn.
Og Jói var ekki seinn til svars:
Eftir svona andartak
ættu að koma ljóðin.
Eins og fram hefur komið var Júlíus prýð-
is hestamaður og átti oft afbragðs hross. Lík-
lega hefur Toppur orðið þeirra þekktastur og
var gaman að sjá þá félaga á Faxaborg þegar
Toppur var 32 vetra en hélt sér ótrúlega vel
þó ekki væri hann alltaf geymdur í traföskj-
um. Um Topp fæddust ýmsar vísur og þar á
meðal þessar:
Gæðing nýtan tel ég Topp,
tauminn slíta fer hann
fáir líta fegri kropp
fætur hvíta ber hann.
Toppur nettur tekur strik
teygir slétta bolinn
skeiðs á spretti hatar hik
hlaupaléttur folinn.
Á baki Topps á 32 afmælisdegi hans varð
þessi til:
Ýfast sár við innstu rót,
á mig tárin stríða,
mér er klárinn meinabót
meðan árin líða.
Margir heimsóttu Hítarnesbóndann á sjö-
tugsafmæli hans 23. júlí 1955 og var þá glatt
á hjalla. Kristján á Snorrastöðum ávarpaði af-
mælisbarnið á þessa leið:
Ertu nú sjötíu ára?
Á ég að trúa því vinur?
Léttur sem blævakin bára,
og beinn eins og nýgróinn hlynur.
Þú klifrar um húsburstir hæstu,
heggur þar, sagar og rekur,
og folana freku og æstu,
fangbrögðum öruggum tekur.
Fór það svo, - fjandi er það sniðugt
að fataðist ellinni bragðið. -
Eða lékstu svo liðugt
að lagðirðu gamla flagðið?
Heill sé þér ellinnar æska,
sem aldreigi velktist á bárum.
Gefi þér eilífðar gæska,
grómagn á komandi árum.
Bóndi þakkaði ávörp og hlýleg orð í stuttri
ræðu og lauk ræðu sinni með þessari stöku:
Hvað mér gestir aka að
eykur mesta gleði,
mér er bezt að þakka það
þeim sem frestinn léði.
Þó fór nú svo að bóndinn fór að finna fyrir
árunum eins og flestir og þá fæddist þessi:
Meðan ég var heilsuheill
hraður þótti að vinna
en eftir það að varð ég veill
verkin ganga minna.
Á síðustu árum sínum kom Júlíus að jarðar-
för gamals nágranna síns og var haft orð á því
við hann hvað hann væri duglegur að koma
ríðandi en það var sá fararmáti sem lengst
hafði verið honum kærastur.
Þegar mínir færast fjær
frændur, grannar, vinir.
Meðan ég er ferðafær
fylgi ég eins og hinir.
Með þökk fyrir lesturinn,
Dagbjartur Dagbjartsson
Hrísum, 320 Reykholt
S 435 1189 og 849 2715
dd@simnet.is