Skessuhorn - 17.12.2014, Blaðsíða 88

88 MIÐVIKUDAGUR 17. DESEMBER 2014
Kveðjur úr héraði
Aðventan er sá árstími sem er í
miklu uppáhaldi á mínu heimili og
mér finnst mikilvægt að skapa já-
kvæðar minningar, hafa afslappað
andrúmsloft og njóta þess að hlakka
til jólanna. Í ár er áhersla lögð á
samveru fjölskyldunnar og er boð-
ið upp á samverudagatal til að stytta
biðina eftir jólunum. Það kallar
á skipulag en hefur alveg slegið í
gegn hjá dætrunum og eftirvænt-
ingin er meiri á hverjum morgni
en áður. Föndurstund, smáköku-
bakstur, sundferð, spil eða púsl, allt
er þetta svo skemmtilegt þegar allir
gefa sér tíma og njóta samvistanna.
Þá er aðventan oft ansi erilsöm og
jólaandinn, tilhlökkun og gleði svíf-
ur alls staðar yfir vötnum.
Að búa í Borgarnesi, þar sem
við þekktum ekki nokkurn mann,
var að margra mati skrýtin ákvörð-
un sem við hjón tókum á sín-
um tíma, en hér erum við enn. Að
horfa á Hafnarfjallið, Skessuhorn-
ið og Bauluna út um gluggana og
skreppa svo niður í fjöru að hlusta
á fuglana og moka í sandinum eru
forréttindi að okkar mati. Einkunn-
ir eru nokkuð vinsæll áningarstaður
fjölskyldunnar. Sumir fara ríðandi á
vorkvöldi og reyna að greina mis-
munandi fuglategundir út frá söng
þeirra, sumir fara hlaupandi um
svæðið og njóta útivistar og útsýnis
og sumir fara til að klifra upp í furu
og sækja fallegustu könglana, ganga
hring í skóginum og stúdera hvers
vegna sum trén eru græn og sum
ekki, og enda svo ferðina í lundin-
um með kakó í brúsa.
Fólkið hér er líka svo ósköp
ágætt, hér hleypur maður í næsta
hús og fær lánað egg eða smjör í
stað þess að fara í búðina og hér
höfum við eignast góða vini.
Menntun dætra minna skipt-
ir mig miklu máli. Ég geri kröfur
um að þær sinni náminu og ég geri
kröfur um að þeirra þörfum sé sinnt
í skólunum. Ég er gamaldags og vil
fylgjast með, ég geri athugasemdir
en ég hrósa líka. Ég trúi því að all-
ar dætur mínar muni mennta sig á
einhvern hátt og hafi til þess áhuga,
vilja og metnað. Ég hvet dætur mín-
ar til þátttöku í tómstundastarfi, tek
þátt í því með þeim af heilum hug
og læt það hafa talsverðan forgang.
Það er ekki sjálfgefið að hafa hér
jafn mikla möguleika til afþreying-
ar og raun ber vitni.
Ég hef áhuga á aðgengi gang-
andi og hjólandi í bænum mín-
um. Því kom það þægilega á óvart
að gangstéttir eru nú í fyrstu snjó-
um hreinsaðar samhliða akbraut-
um. Vona sannarlega að næsta skref
verði að gera gangstéttir og stíga
undir snjónum örugga fyrir litlar
manneskjur á hjóli og alla aðra sem
nota slík mannvirki.
Líkt og líklega vel flestir lands-
menn er ég hugsi yfir ástandinu í
heilbrigðiskerfinu. Ég er þakklát
fyrir að móðir mín þurfti á þekk-
ingu sérfræðinga á LSH að halda
og að yngsta dóttirin missti fram-
an af fingri á þessu ári en ekki því
næsta.
Árið sem nú er senn á enda var
venjulegt á margan hátt en samt
óvenjulegt. Sum markmið náðust
en önnur ekki. Frúin byrjaði á gam-
als aldri að hlaupa og lenti í því að
meiðsli stoppuðu hana af og þá var
tvennt í stöðunni. Annað hvort að
fara í fýlu og gefast upp eða anda
djúpt og setja sér ný markmið. Ég er
þakklát fyrir að hafa heilsu og skrokk
til að geta hlaupið og þótt hlaupapl-
anið sé tímabundið örlítið breytt
þá er það ekki endilega heimsend-
ir. Markmiðið um afgangaát hefur
hins vegar alveg náðst og frúin rifj-
ar reglulega upp gamla speki um að
nýta skuli allan mat. Því er það orð-
ið svo að dætur mínar eru sannfærð-
ar um að afgangar séu uppáhalds-
matur mömmu þeirra.
Ég er mjög heimakær og er af-
spyrnu léleg í að upplifa alla þá við-
burði og þjónustu sem í boði er á
svæðinu. Samt sem áður gleðst ég
yfir þeirri fjölbreytni og þeim nýj-
ungum sem spretta upp í samfé-
laginu sem er á margan hátt svo
ósköp gott.
Tökum eftir því sem vel er gert,
hrósum og gleðjumst yfir litlu hlut-
unum sem skipta þegar upp er stað-
ið, mestu máli.
Með ósk um notalega aðventu,
gleði- og friðarjól.
Hrafnhildur Tryggvadóttir,
Borgarnesi.
Norðanbylur skekur landið þeg-
ar þessi orð eru skrifuð. Á borðinu
logar kertaljós og drengirnir mínir
sofa værum svefni. Upphaflega ætl-
aði ég mér að rekja árið í íþrótta-
og menningarviðburðum í þess-
ari áramótakveðju, en óveðrið sem
hefur verið viðvarandi síðustu daga
hefur vakið mig til umhugsunar um
eitthvað allt annað.
Ég hef verið hugsi yfir orðinu
samfélag og merkingu þess, hugsi
yfir því hvað það þýði að búa í litlu
þorpi úti á landi. Öll búum við jú í
samfélagi, samfélagi við annað fólk.
En samfélög eru mjög ólík, skipt-
ir þar miklu fjöldi íbúa sem byggja
bæina. Í minni samfélögum er oft
á tíðum ríkjandi sterkari samkennd
og meiri samhugur milli fólks þeg-
ar þannig viðrar. Nálægðin og fá-
mennið tengir okkur saman hvort
sem okkur líkar betur eða verr.
Þegar óveðrið ruddist yfir landið
síðastliðin mánaðarmót var undir-
rituð stödd á erlendri grundu. Ég
fékk svo símtal þar sem mér var
tjáð að fleiri en einn og fleiri en
tveir hefðu lagt leið sína að heim-
ili mínu og athugað hvort að ekki
væri þar allt í standi fyrir komandi
storm, vitandi það að fjölskyldan
væri erlendis. Þetta gladdi mig mik-
ið og gaf mér óvænta hlýju í hjart-
að. Gott að vita að það sé einhver
að fylgjast með. Óumbeðin nágran-
navarsla, það er lúxus. Um leið og
ég gladdist hugsaði ég með mér að
þetta hefði tæpast gerst á höfuð-
borgarsvæðinu þar sem ég bjó fyr-
ir einu og hálfu ári síðan. Þar hefðu
nágrannarnir líklegast ekki vit-
að af því að við værum í burtu. Ég
kann ósköp vel við fámennið, finnst
dásamlegt að lenda á óvæntri kjafta-
törn fyrir framan grænmetisborðið
í búðinni, spjalla um hversdagslega
hluti við gjaldkerann í bankanum
og rabba um daginn og veginn við
fólk á förnum vegi. Það er auðvitað
ekki allra að búa í smábæ, þar sem
allir þekkja alla og heilsast, jafnvel
faðmast í búðinni.
Í gleði og sorg byggjum við bæ-
inn, þegar á móti blæs þjappa bæj-
arbúar sér saman og hlúa hver að
öðrum, á hátíðisstundum gleðjumst
við og fögnum saman. Eitt það
mikilvæga sem við gerum á löngum
vetrum er að taka þátt í félags-
starfi og þeim viðburðum sem boð-
ið er uppá. Þá er gott að komast á
mannamót og lyfta andanum upp.
Hitta mann og annan og gleðjast
saman. Í byrjun aðventu hélt karla-
kórinn Kári stórkostlega aðventu-
tónleika í kirkjunni okkar, jólagleð-
in bókstaflega flæddi yfir mann-
skapinn svo ég geri orð kórstjórans
að mínum. Kirkjan var þéttsetin og
ég er þess fullviss að allir fóru að-
eins léttari í lundu út að tónleikum
loknum. Þessir tónleikar eru lýs-
andi dæmi þess hvernig menning-
arlífið á stóran þátt í því að skapa
gott samfélag.
Oft er sagt að það þurfi heilt
þorp til þess að ala upp barn, en
það þarf líka hóp af góðu fólki til að
byggja þorp. Það að bæjarbúar hér í
Grundarfirði hafi látið sér annt um
okkur í storminum í byrjun mánað-
ar er gott dæmi um þá samkennd
sem einkennir bæinn minn Grund-
arfjörð. Það sem hér að ofan er tal-
ið á auðvitað ekki eingöngu við
um Grundarfjörð, svona er þetta í
minni byggðum um allt land. All-
ir þekkja alla og samfélagið og sam-
hugur ríkir á meðal fólks. Þegar við
göngum inn í nýja árið skulum við
ekki gleyma náunganum og mun-
um að huga hvert að öðru. Stund-
um er það virkilega þannig að bros
getur dimmu í dagsljós breytt.
Með ósk um gleðilega hátíð og
farsæld á komandi ári.
Alda Hlín Karlsdóttir, menningar-
og markaðsfulltrúi Grundarfirði.
Gleðjumst yfir
litlu hlutunum
Brákarey í Borgarnesi.
Ljósm. Áslaug Þorvaldsdóttir.
Í gleði og sorg
byggjum við bæinn
Frá Grundarfirði.
Ljósm.: Tómas Freyr Kristjánsson