Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2006, Qupperneq 114

JON KARL HELGASON
táknið. Það skiptir ekki máli, hvort það er kross Jesú Krists, eða hamar
og sigð, eða eitthvað annað. - Það skiptir engu máli. Það er táknið okkar,
- allra, - allra, sem höfúm keppt að þessu marki“ (bls. 16). A þessum há-
pirnkti lýkur forleiknum, Bubbi vaknar af dvala, tekur hljóðdósina af
plötunni og lokar grammófóninum. I sömu svifum kemur faðir hans inn
og biður hann um að hætta að spila tónlistina. „Eg er að skrifa, og þessi
bölvaður hávaði ætlar mann alveg að æra“ (bls. 17). I kjölfarið hefst hin
eiginlega ffásögn en hún snýst að verulegu leyti um ástarsamband Bubba
við stúlkuna Onnu.
Forleikurinn er glöggt dæmi um frásagnarspegil í upphafi verks sem
gefur vísbendingu tun framhaldið. Lengi vel virðist reyndar sú sýn sem
tónlistin vekur í huga Bubba vera andstæða, fremur en hliðstæða, við
söguþráðinn í skáldsögu Elíasar. I fróðlegri grein um verkið gerir Hjálm-
ar Sveinsson þetta atriði að umtalsefni: „Ofugt við pílagrímana í tón-
listarfantasíunni á Bubbi sér ekkert takmark og sér engin fýrirheit. [... ]
Bubbi getur gert það sem honum sýnist en þrátt fýrir það, eða kannski
einmitt vegna þess, blasir ekki framtíðin við honum heldur tómið.“2'’ Þótt
það sé rétt að líf Bubba „einkennist af tómleika“ er ofmælt að hann eigi
sér ekkert takmark. I áhrifaríkum kafla, þar sem hann greinir frá bágu
sálarástandi sínu, skilgreinir hann þetta takmark með afdráttarlausum
hætti: „ég keppi að því takmarki einu að sigrast á ójafnvæginu í sálarlífi
mínu, - sameina hvatir mínar hinu heilbrigða, tilgangsríka lífi, sem jafri-
an hefur staðið mér til boða og reynt er að láta mig keppa að, en sem ég
hef enn ekki fúndið mig mann til að ganga upp í. Það er þó takmarkið“
(bls. 28). Hitt er ljóst að Bubba reynist þrautin þyngri að ná þessu
takmarki og það er ekki fýrr en í bláenda sögunnar að ljóst verður hvaða
leið hann hefur fundið að því; hvaða fáni blaktir á efstu turnspírunni í
borginni helgu.
Um hríð virðist að vísu sem samband Bubba við Onnu sé sú jafhvægis-
stöng sem hann hafi skort. I kafla sem nefhist „Bakkus, Amor, Músíka“
segir hann meðal annars: „Stúlkan mín lifði í dagdraumum mínum, og
varð yfirsterkari þeirri tegund af músík, sem bezt hafði sefjað mig til þess
að ganga upp í sjálfum mér.“ Og Bubbi spyr hvort lífið sjálft felist ekki
„í ástinni til annarrar veru“ (bls. 69). Hann kveðst reyndar hafa spurt sig
svipaðrar spurningar ári áður þegar hann kynntdst annarri stúlku, Bíbí, á
25 Sama rit, bls. 5.
11 2