Tímarit Máls og menningar - 01.05.1943, Síða 32

26
TIMARIT MALS OG MENNINGAR
okkur ekki að berja niður mótþróa þjóðarinnar. Spotl lians um
okkur, það er spolt þjóðarinnar sjálfrar. Pétur Þríhross, með tenn-
urnar lausar út úr sér, það er sú mynd, sem þjóðin sjálf hefur
dregið upp af okkur. Og þeir skelfdust sjálfa sig, en létu hatrið
bitna á Halldóri Kiljan. En hatur þeirra er h'ka máttvana. Staf-
setningarlögin frá 1941 gera Halldóri Kiljan ekki neitt, og þau
koma ekki fram neinum hefndum við þjóðina frekar en gerðar-
dómslögin. Þau geta aldrei hindrað, að Islendingasögurnar verði
gefnar út á þann hátt, er bezt sannar æsku landsins, að þær séu
aðgengilegur lifandi skáldskapur á því máli, er við tölum í dag.
En þau hafa gert annað: sett skrælingjabrag á löggjafarstarf Al-
þingis og íslenzka dómstóla og orðið Islendingum til hneisu í aug-
um siðmenntaðra þjóða.
Kr. E. A.
ÞRÆLSMERKI, SEM VERÐUR AÐ AFMÁST
Síðasta Alþingi ræddi stafsetningu í níu daga, — efri deild sjö,
þar af finim samfleytt við aðra umræðu, neðri deild í tvo daga —,
og setti öll þau met í röksemdafærslu, sem hægt er að setja utan-
klepps á íslandi. Hriflu-Jónas, sem að sögn Tímamanna kann ekki
venjulegar barnaskólaritreglur og getur ekki lesið próförk, hélt í
þinginu ca. tiu ræður um þessi vísindi, þar á meðal eina, sem stóð
í tvo daga. En hversu oft sem samþykkt verður á Alþingi að hafa
á Islendingasögum þá stafsetningu, kennda við Wimmer, sem upp
var fundin í Danmörku til að sanna, að Islendingasögur væru ekki
ritaðar á máli hinna holdsveiku, lúsugu skrælingja norður hér.
heldur á einhverju fínu máli, sem hét „old-nordisk“ (kallað í Nor-
egi ,,gammelnorsk“), mun aldrei verða hægt að sannfæra þjóðina
um að Danir eigi að kenna okkur íslenzku. Gegn þessari dönsku
stafsetningu, sem Hriflu-Jónas kappkostar að gera að pólitísku höf-
uðmáli íslendinga 1943, standa allir beztu menn þjóðarinnar, en
þjóðin sjálf, a. m. k. unga kynslóðin. neitar að lesa hana, hversu
góðar sem bækurnar eru. Ég get sagt andstæðingunum, að þó hið
gamla danska þrælsmerki sitji djúpt í þeim sjálfum, mun engin