Tímarit Máls og menningar - 01.05.1943, Síða 54

48
TIMARIT MALS OG MENNINGAl!
Eftir all-langa hrakninga um nokkrar af hinunr frjóu sveitum
Englands hafði faðir hans loks staðnæmzt í einni þeirra og tekizt
að byggja sér lítið hús yzt í landareign bóndans á efsta bænum í
dalnum. Og jafnframt því, sem þeir feðgarnir stunduðu daglauna-
vinnu hjá bóndanum og niðri í þorpinu, höfðu þeir komið sér upp
kartöflugarði, nokkrum svínum og allmörgum hænsnum. Fyrir
þessu ríkidæmi var Tonnny nú ábyrgur, því að móðir hans var lítt
vinnufær sökum giktveiki, og nú hafði hún ekki aðra sér til aðstoð-
ar en tvo bræður hans, sem voru svo ungir, að hið mikla skyldu-
kall náði ekki til þeirra. Hann vantreysti þeim ekki að setja niður
kartöflur, gæta svína og hænsna undir stjórn móður þeirra, og þeir
voru fyrir löngu byrjaðir að vinna hjá bóndanum, rífa upp næpur
með hlújárni og sitja yfir fé og nautgripum. En hver átti að fara
með eggin og fleskið á markaðinn? Strákarnir mundu láta snuða
sig. Það spratt kaldur sviti fram á enni hans við þá hugsun. Nei,
það mátti búast við, að allt færi í niðurníðslu á þessu heimili, sem
kostað hafði svo marga svitadropa, sparnað og fórnir, nú, þegar
vantaði höfuðið, herforingjann, jafnvel þótt allir reyndu að gera
skyldu sína.
Svo var það dálítið enn, sem ekki kom búskaparmálum beinlínis
við, en óbeiidínis þó — í framtíðinni: Peggy. Hún átti heima í koti
í landareign bóndans á næst efsta bænum í dalnum og hafði sam-
þykkt tilboð Toinmyar að flytja sem húsfreyja í kotið í landar-
eign bóndans á efsta bænum í dalnum, þegar fylling tímans var kom-
in. Hann laumaðist til að taka upp úr pússi sínu. þar sem hann
geymdi skilríki sín, ljósmynd af freknóttri stúlku með uppbrett nef
og hvíta skögultönn í efra gómi. Freknurnar sáust reyndar ekki á
myndinni og Tonnny fannst hún þess vegna alltaf dálítið fölsuð.
En hann vissi, að stúlkan sjálf var með öllu ófölsuð, og seinustu
samfundir þeirra vöktu hjá honum sáran trega og gerðu þetta bölv-
að stríð og allt skvldukall, hversu hátíðlega sem það var orðað,
að meiningarlausri vitleysu.
Hann tók engan þátt í spilamennsku félaga sinna á leiðinni, né
öðru því, er þeir höfðu sér til afþreyingar, og átti fremur erfitt með
að samlagast þeim. Honum virtist þeir áhugalausir um skylduna,
sem þeir áttu að fara að inna af hendi. lífið og framtíðina. Þeir