Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Blaðsíða 16

206
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
fjarðar. Eins og allir vissu væri kona oddvitans, hún Rannveig, formað-
ur kvenfélagsins, og Unndóra gjaldkeri —■
Amnia brosti. Þú ert vitur maður Jóakim, sagði hún. Þú hefur lög að
mæla.
Jóakim varð hálfkindarlegur á svip og tróð tóbaki í pípu sína. Ég er
ekki að lasta neinn, þó ég vilji síður blanda mér í málefni kvenfélagsins,
sagði hann eftir nokkra umhugsun. Mér þykir leitt að geta ekki orðið
þér að liði, Sigríður mín. Auðvitað kemur sér bölvanlega að hafa öngva
klukku —
0 sei sei nei, greip amma fram í fyrir honum. Ég hef ekkert umvélis
lengur og þarf ekki að hugsa um tímann, gömul og löt kelling.
Ég kannast við góðan úrsmið í Reykjavík, hann Guðmund, — ef hann
er þá ekki dauður.
Það er víst margur úrsmiðurinn syðra, sagði amma. Ég bið einhvern
fyrir hana þegar vel liggur á mér.
Jóakim fór að skrúfa bakið í klukkuna og blés frá sér stórkostlegum
reykjarhnyklum, en sönglaði hvorki björt né drungaleg sálmalög. Hel-
vítis boran! sagði hann og undi því illa að mega ekki neyta allrar sinnar
snilli og hugvitssemi. Líklega er verkið í lienni svikið, eða gallað að
minnsta kosti, tautaði hann og hélt áfram að geta sér til um meinsemdir
klukkunnar með ljótum orðum og þungum andvörpum. Nema padda
hafi komizt inn í hana, sagði hann að lokum. Bezt gæti ég trúað. að
þetta væri allt að kenna einhverri djöfuls pöddu!
Síðan liðu fram stundir. Ég kvaddi ömmu mína um fardaga og var á
Grænateigi um sumarið. Fólkið var mér ósköp notalegt eins og í fyrra og
hittiðfyrra, hæði Sighvatur frændi, Aðalheiður kona hans, Ingunn
jafnaldra mín og Bjössi litli berserkur, rauðhærður snáði á sjötta ári.
Ég var hvorki hafður útundan né látinn vinna meira en góðu hófi
gegndi, Þorgeir gamli bauðst til að kenna mér að taka í nefið þegar ég
færi að ganga í síðbuxum, Sína Sveins, kaupakona að sunnan, kvaðst
ætla að eiga mig jafnskjótt og mér væri sprottin grön. En þrátt fyrir gott
atlæti leið varla svo dagur, að ég myndi ekki eftir umkomuleysi rnínu á
jörðinni, — Aðalheiður gældi einhvernveginn öðruvísi við mig en Ing-
unni og Bjössa, Sighvatur frændi átti það til að vera stuttur í spuna og
kalla mig skussa. Ég horfði stundum út dalinn og hugsaði um ömmu,
eða óskaði þess að móðir mín væri á lífi og helzt faðir minn lika. Móðir