Tímarit Máls og menningar - 01.12.1954, Side 19

KLUKKAN HENNAR OMMU
209
greiða andvirði klukkunnar úr félagssjóði, málið hefði aldrei verið af-
greitt á stjórnarfundi, og hvernig í ósköpunum stæði á því að formaður
kæmi með reikning frá sjálfri sér, en ekki seljanda? Oddvitafrúin kvaðst
hafa gleymt að biðja úrsmiðinn um reikning, eða réttara sagt talið það
óþarft, maðurinn hefði verið önnum kafinn að afgreiða og ekki gustuk
að tefja fyrir honum; hinsvegar væri sjálfsagt að bera þetta undir
stjórnina til að girða fyrir rex og pex í sumum, — nei, hún ætlaði ekki
að taka við neinni borgun strax, heldur skjóta á fundi í snatri, þú mátt
vonandi vera að því að koma heim til mín eftir nokkrar mínútur!
Síðan var stjórnarfundur settur og klukkukaupin samþykkt athuga-
semdalaust, nema hvað Unndóra fékk það bókað, að hún liti svo á, að
silfurnæla og skrautritað ávarp, helzt í bundnu máli, hefði verið heppi-
legri afmælisgjöf en stundaklukka handa Sigríði Pálsdóttur fyrrverandi
yfirsetukonu.
Þannig hafði blessuð oddvitafrúin borið sigur úr býtum, eins og
venjulega. En dag einn í sumar, þegar baldursbrá skein útsprungin með-
fram hverri götu og kría mataði hálffleyga unga á gröndum, gekk Unn-
dóra upp í kirkjugarð til að reyta illgresi af leiði sværu sinnar og hlúa
að blómum. Á heimleiðinni lagði hún dálítinn krók á hala sinn og kom
við hjá ömmu, rétt til að vita hvernig henni liði, hún hefði ekki spjallað
við hana síðan á afmælinu hennar í vor. Heitt kaffi? Æjá, hún kvaðst
mundu þiggja tíu dropa, þó að hún væri óhrein á höndum, hún hefði ver-
ið að nostra við leiðið hennar Guðrúnar sálugu, við áttum von á dönsk-
um legsteini í sumar, en fáum hann ekki fyrr en að vori, það verður á
honum hvít marmaradúfa. Og hvað er annars framorðið á þessum drott-
insdegi? Nei, hún stendur reyndar! Hefurðu tekið eftir því, Sigríður?
Klukkan stendur!
Amma svaraði henni á þá leið, að hún hefði víst gleymt að draga
hana upp, hún þyrfti ekki að líta á klukku á sumrin, jafnvel ekki í dimm-
viðri, hún fyndi einhvernveginn á sér hvað tímanum liði.
Gjaldkeri kvenfélags Djúpafjarðar tæmdi bollann í skyndi og sýndi
á sér fararsnið. Ég skil, Sigríður mín, ég skil, sagði hún angurvær. Þú
hefðir fengið aðra afmælisgjöf, ef ég hefði mátt ráða.
Amma vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið. Aðra afmælisgjöf? sagði
hún. Ég held ég megi vera ánægð með klukkuna þá arna ...
Tímarit Máls og menningar, 3. li. 1954
14