Tímarit Máls og menningar - 01.12.1960, Qupperneq 6

TIMARIT MALS OG MENNINGAR
rödd lr . . . gegnum hávaðann, þegar hann var að skipa fyrir. Og allt í einu
heyrði ég hræðileg vein, rétt hjá, vafalaust úr herberginu andspænis. Það var
verið að pynda einhvern. Það var kona. Og ég þóttist þekkja rödd Gilberte.
Það var ekki fyrr en nokkrum dögum seinna að ég vissi að mér hafði skjátl-
azt.
Pyíidingar stóðu yfir til morguns eða framundir það. Gegnum þilið heyrði
ég óp og kveinstafi, sem köfnuðu í klæðisdulum, formælingum eða höggum.
Eg varð þess brátt áskynja, að þessi nótt var ekkert einsdæmi, heldur venjuleg
nótt í þessu húsi. Kvalaópin voru hluti af vanalegum hávaða í þessum stöðv-
um og enginn fallhlífahermannanna veitti þeim lengur athygli. En ég held
þar hafi enginn fangi verið, sem ekki hafi grátið eins og ég af hatri og auð-
mýkingu, þegar hann heyrði í fyrsta sinn óp þeirra sem verið var að pynda.
Ég var milli svefns og vöku. Ég sofnaði ekki til fulls fyrr en undir morgun,
og ég vaknaði mjög seint, þegar fallhlífahermaðurinn frá kvöldinu áður
færði mér heita súpu: fyrstu máltíðina frá því á miðvikudag. Ég lapti nokkrar
skeiðar með erfiðismunum: varir, tunga og gómur voru enn særð eftir raf-
magnsþráðinn. Bólga var hlaupin í önnur sár, brunabletti í nára, á brjósti og
á fingrum. Fallhlífahermaðurinn losaði af mér handjárnin og ég komst að
raun um að ég gat ekki lengur hreyft vinstri höndina. Hún var tilfinningalaus
og stíf. Hægri öxl mín var svo aum að ég gat ekki lyft handleggnum.
$íðla dags sá ég böðla mína aftur. Það var eins og þeir hefðu mælt sér mót
i klefa mínum. Þeir voru þar allir: hermenn, liðsforingjar og tveir borgara-
klæddir, sem ég hafði ekki séð áður. Þeir tóku að ræða saman eins og ég væri
ekki viðstaddur.
„Svo hann vill ekki tala?“ sagði annar borgarinn.
„Við höfum nógan tíma,“ sagði höfuðsmaðurinn. „Þeir eru allir svona
fyrst. Það getur tekið einn mánuð, tvo mánuði, þrjá mánuði, en hann talar.“
„Hann er af sömu tegund og Akkache eða Elyette Loup, sagði hinn. Það,
sem hann vill, er að vera „hetja“, fá svolitla plötu á vegg eftir nokkur hundruð
ár.“ Þeir hlógu að skopi hans.
Hann sneri sér að mér og sagði:
„Það er búið að fara laglega með þig.“
„Það er honum sjálfum að kenna,“ sagði Cha ...
„Honum er sama um allt,“ sagði Ir ... „konuna sína, krakkana sína, hon-
um þykir vænna um flokkinn.“
Hann hafði stigið öðrum fæti ofan á mig eins og á fórnardýr, síðan bætti
hann við, eins og hann myndi skyndilega eftir því: „Veiztu að krakkarnir
340