Tímarit Máls og menningar - 01.12.1960, Síða 8

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
þannig geta ráðið kenndir mínar af hjartaslögunum. Allur þessi undirbún-
ingur staðfesti það, sem ég óttaðist: Þeir ætluðu að reyna á mér „sannleiks-
sprautuna". Það voru hinar „vísindalegu“ aðferðir, sem Cha . .. hafði talað
um.
Frá því kvöldið áður hafði ég reynt að muna allt það, sem ég hafði af
hendingu lesið í blöðum um áhrif pentothals. „Ef vilji mannsins er nógu sterk-
ur, er ekki hægt að koma honum til að segja það, sem hann vill ekki segja.“
Þetta var ályktunin, sem ég hafði af því dregið, og ég endurtók hana með
sjálfum mér til að viðhalda hugarró minni og trausti á sjálfum mér. Það hefði
ekki verið til neins að veita viðnám: Þeir hefðu bundið mig, og það var betra
fyrir mig að neyta allrar orku til að standast inngjöfina sem bezt.
Þeir biðu stundarkorn eftir hjúkrunarmanni eða aðstoðarlækni. Hann var
eflaust að koma úr leiðangri eða eftirlitsför, því að hann var herklæddur.
Hann losaði sig við vélbyssu og annan útbúnað áður en hann hlustaði á
útskýringar læknisins: „Aðeins fimm rúmsentímetra fyrst, því að stundum
veitir líkaminn viðnám.“ Hann átti við það, að sumir líkamir hafa ofnæmi
gagnvart eiturlyfjum, en þá stundina hélt ég að hann ætti við andlegt viðnám,
og ég ákvað að láta sýnast sem ég veitti ekki „viðnám“. Eg hugði, að það
mundi vera bezta aðferðin til að fá sem minnstan skammt af „lyfinu“.
Ég skalf af kulda og taugaáreynslu. Eg var ber um brjóstið, því að ég hafði
ekki fengið skyrtuna mína aftur. Einhverjum hefur hlotið að finnast hún
máluleg sér. Einn af fallhlífahermönnunum fleygði ofan á mig ábreiðu, og
hjúkrunarmaðurinn gekk til mín. Hann tók um hægri handlegginn á mér,
þrýsti út æðinni með gúmbandi og stakk þar í nálinni. Undir ábreiðunni læddi
ég vinstri hendinni, stífri og tilfinningalausri, í buxnavasann og þrýsti henni
að lærinu. Ég þvingaði mig til að hugsa, að meðan ég fyndi þessa snertingu,
mundi ég vita að mig væri ekki að dreyma, og ég mundi vera á verði. Hjúkr-
unarmaðurinn þrýsti aðeins mjög hægt á sprautuna, svo vökvinn gat varla
runnið nema í dropatali í blóð mitt.
„Teljið hægt og rólega,“ sagði læknirinn við mig. „Byrjið!“
Ég taldi: einn, tveir, þrír .. . upp að tiu, og hætti, eins og ég væri þegar
sofnaður. Aftan í hnakkanum varð ég var við kalda deyfingu sem steig til
heilans og hrakti meðvitundina hurt. „Ellefu, tólf, þrettán,“ sagði læknirinn
til að reyna mig. Haldið áfram! Ég hélt áfram: „fjórtán, fimmtán, sextán . ..“
Ég hljóp af ásettu ráði yfir tvær eða þrjár tölur, byrjaði aftur á nítján, tuttugu
og tuttugu og einn, og þagnaði. Ég heyrði hann segja: „Nú hinn handlegg-
inn.“ Undir ábreiðunni flutti ég varlega hægri höndina og stakk henni í vas-
342