Tímarit Máls og menningar - 01.12.1960, Blaðsíða 13

RANNSÓKNIN
reiðakappa. Nokkrum dögum síðar sá ég hann rauðþrútinn og afskræmdan
af hatri berja múhameðstrúarmann, sem var ekki nógu fljótur að koma sér
niður stiga. Þessi miðstöð fallhlífahermanna var ekki aðeins píningarstaður
fyrir Alsírbúa, heldur afsiðunarstaður fyrir unga Frakka.
Að minnsta kosti einn fallhlífahermaður var þó ekki samþykkur því sem
fram fór. Það var ungur maður, sem talaði sveitamál. Hann lauk upp hurðinni
á klefa mínum um kl. 7 eitt kvöldið, þegar enginn var á göngunum. Hann var
með poka í hendinni, en í honum voru kirsiber, súkkulaði, brauð og síga-
rettur. Hann rétti mér það og sagði aöeins: „Hérna, takið við þessu. Afsakið
mig, en hérna getur maður ekki talað.“ Og hann tók fast og snöggt í hönd
mér áður en hann lokaði aftur á eftir sér. En Ir . . . hefur Ugglaust gefið
fyrirskipanir, og ég sá engan upp frá því.
Eg var færður í sjúkrastofuna næstu daga. Ég var með hjartslátt í fyrsta
skiptið sem ég fór þangað aftur. Ég óttaðist að þeir mundu aftur sprauta í
mig „pentótali“, en það var aðeins til að gera að sárum mínum, sem höfðust
illa við. Ég var sprautaður með penisilíni, og í hvert sinn var skipt um um-
búðir. Ég vissi að ég gat ekki dregið neinar ályktanir af þessum lækningum.
Hvað sem öllu leið var það þeim í hag að græða mig. Það mátti ekki vera of
af mér dregið, en ef þeir ákvæðu að taka mig af lífi, þurftu þeir að hafa
„hreint“ lík, fyrir utan „eðlileg“ kúlnagöt, ef fram færi líkskoðun. Eftir því
sem dagarnir liðu fór að glæðast hjá mér sú von, að almenningsálitinu tækist
að hrífa mig úr klóm þeirra, en samtímis var ég viss um að þeir kysu heldur
hneykslið, sem lát mitt ylli, en það hneyksli sem yrði af uppljóstrunum mín-
um, ef ég lifði. Þeir hlutu að liafa vegið þetta og metið, því að einn fall-
hlífahermaður hafði sagt við mig í háði, þegar ég var enn of máttfarinn til að
rísa á fætur: „Það er leiðinlegt, þú hefðir getaö sagt frá nógu í lieila bók!“
Þeir reyndu enn að yfirheyra mig. Fyrst Cha . .., De . .. og einhver ókunn-
ugur. Þeir létu mig koma inn í skrifstofuna, sem var á sömu hæð. Ég settist
andspænis þeim og þeir lögðu í hundraðasta skipti fyrir mig sömu spurning-
una, en kurteislega í þetta sinn.
„Hvar gistuð þér nóttina fyrir handtöku yðar?“
„Ég hef þegar svarað þessari spurningu, þegar þið pínduð mig,“ sagði ég.
„Svar mitt er, að ég mun ekki svara henni.“
Þeir brostu, en gengu ekki á mig. Þvínæst sagði De. ..:
„Er herbergiö yðar leigt á yöar nafni? Þér getið svarað þessari spurningu.
Ef þér geriö það ekki, segir dyravörðurinn okkur það. Þér hljótið að sjá, að
þetta skiptir ekki máli.“
347