Tímarit Máls og menningar - 01.12.1960, Síða 29

AÐ SELJA SJÁLFBLEKUNG OG HATA MANNKYNIÐ
Þá lækkar hann enn verðið. Hvað ætlar hann að fara langt niður á við?
Hann var kominn niður í 200 lírur, af því hann hafði ekki étið síðan í gær eða
fyrradag eða hinnifyrradag. Ég er búinn að gleyma hvað langt var síðan hann
hafði étið. Það var til að fá að éta?
En ég var ekki kominn til Rómar að gefa fólki að éta. Og þegar hann var
kominn með verðið niður í ekki neitt, fór mér að leiðast þessi kaupskapur og
vildi losna við unglinginn, því ég var að ganga um rústirnar mér til fróðleiks
og skemmtunar.
Það er parker, sagði hann.
Eg bandaði honum frá mér höstulega og sagði:
Eg vil alls ekki kaupa sjálfblekung.
Og svo hélt ég að ég væri laus við hann og ætlaði að halda áfram göngu
minni. En þá veit ég ekki fyrr til en sjálfblekungurinn er kominn í brjóstvasa
minn.
Þú mátt þá eiga hann, heyri ég unglinginn segja. Og þegar ég lít við, sé ég
hvar hann gengur nokkur skref í öfuga átt við mig, stanzar síðan einsog krakki
sem reynir að leika á annan krakka með því að þykjast, gýtur til mín horn-
auga.
Ég þríf pennann úr vasa mínum, geng til hans og fæ honum pennann, hef
mig síðan á brott og hætti að ganga um rústirnar.
Einhverntíma skrifaði ég smásögu um mann, sem kom til mín og vildi selja
mér sjálfblekung. Það var slyngur kaupsýslumaður sem veitti mér drjúga
fræðslu í viðskiptum. Oft verður mér hugsað til hans þegar ég minnist þessa
svarthærða unglings, sem vildi selja mér sjálfblekung í rústum Rómaborgar.
*
Og eitt sinn er lágvaxinn maður kominn á Pensione Chamounix. Það er
Frakki, einn síns liðs. Hann hefði getað verið fimmtugur. Hann kom frá Lyon.
Hann talaði mikið við mig. Hann var tónlistarmaður. Hann spilaði á fiðlu í
sinfóníuhljómsveitinni í Lyon. Nú var hann ekki með fiðluna sína. Hann var
að fara að heimsækja ættingja sína, sem bjuggu einhversstaðar fyrir sunnan
Róm, ég man ekki hvar, nema hann þurfti að taka áætlunarbíl. En hann ætlaði
ekki að vera þar lengi. Hann lækkaði röddina, þegar hann sagði mér, að hann
ætlaði ekki að vera þar lengi. Það var einsog hann væri að segja mér leyndar-
363