Tímarit Máls og menningar - 01.05.1982, Side 12

Tímarit Máls og menningar
Stutt er ævin; hví skal þá mæðzt í mörgu?
hví skal leitað landa sem geislum vermir
önnur sól? hver fengi frá föðurlandi
flúið sig sjálfan?
Jafnvel út á eirslegin hafskip laumast
áhyggjur og riddurum hraðar þjóta
einsog hirtir, eða sem rok er skýjum
úrsvölum feykir.
Gleðjast skal á líðandi stund, og láta
litlu skipta það sem í vændum bíður;
beiskju mildar bros; hvar er sæld, sem engu
blandin er meini?
Skjótur Dauðinn Akkilles frægan felldi;
fölgrá Ellin þjakaði Títon löngum;
heill, sem auðnan hefur þér synjað, kynni
hún mér að veita.
Sikileyjar-búpenings hjarðir hundrað
hjá þér rymja; veðhlaupa-fákar gneggja
þér til vegs; og purpuralitur prýðir
pell þitt og dúka.
Magurt kot lét Örlaganorn mér eftir,
ásamt neista hellenskrar söngvagáfu,
og það geð, sem fátt um hvað fjöldinn hugsar,
finnast sér lætur.

130