Tímarit Máls og menningar - 01.05.1982, Qupperneq 30

Tímarit Máls og menningar
gert á langri ævi það sem þessi maður gæti gert á einni nóttu, og að
lokum fordæmdu þær þá í innstu fylgsnum hjartans sem heimsins
litlausustu og lítilmótlegustu verur. I þessum völundarhúsum ímynd-
unaraflsins voru þær að villast þegar elsta konan í hópnum, sem
hafði virt líkið sjórekna fyrir sér af meiri samúð en ástríðu, einmitt
vegna þess að hún var elst, andvarpaði og sagði:
—Hann lítur út fyrir að heita Stefán.
Þetta var satt. Flestum nægði að líta á hann einu sinni enn til að
skilja að hann gat ekki heitið neinu öðru nafni. Þær þrjóskustu, sem
einnig voru þær yngstu, héldu fast í þá blekkingu að þegar hann væri
klæddur og lægi meðal blómanna með lakkskó á fótum gæti hann
allt eins heitið Látaró. En þessi blekking var einskis verð. Segldúkur-
inn reyndist af skornum skammti, illa sniðnar og enn verr saumaðar
buxurnar stóðu honum á beini og leyndur kraftur hjarta hans
sprengdi utan af sér skyrtuhnappana. Eftir miðnætti blés vindurinn
hægar og yfir hafið lagðist miðvikudagsværð. Þögnin batt enda á
síðustu efasemdirnar: Þetta var Stefán. Konurnar sem höfðu klætt
hann, greitt honum, skorið neglur hans og skafið af honum skeggið
gátu ekki bælt niður samúðarhroll þegar þær sáu sig tilneyddar að
láta hann liggja á gólfinu. Það var þá sem þær skildu hve óhamingju-
samur hann hlaut að hafa verið með þennan alltof stóra skrokk sem
var honum jafnvel dauðum til trafala. Þær sáu hann fyrir sér,
dæmdan til að ganga kengboginn um allar dyr, reka sig uppundir,
standa upp á endann í öllum heimboðum án þess að vita hvað hann
átti að gera við mjúkar og bleikar hafuxahendur sínar meðan
húsfreyjan leitaði að traustasta stólnum og grátbað hann, skjálfandi
af hræðslu, að setjast nú endilega, Stefán gerið mér þann greiða, og
hann hallaði sér upp að veggnum og brosti, engar áhyggjur frú, það
fer ágætlega um mig hér, með hælsæri og brennheitt bak af að
endurtaka þetta í öllum heimboðum, engar áhyggjur frú, það fer
ágætlega um mig hér, bara til að lenda ekki í því neyðarlega klandri
að brjóta stólinn, og kannski án þess að komast nokkurntíma að því
að þeir sem sögðu við hann farðu ekki Stefán, bíddu að minnsta
kosti eftir kaffinu, voru þeir sömu og hvísluðu síðar þarna fór stóra
fíflið, það var gott hann fór, fallegi bjáninn. Þannig hugsuðu kon-
urnar í návist líksins rétt fyrir dögun. Seinna, þegar þær breiddu klút
yfir andlit hans til að ljósið truflaði hann ekki, sáu þær að hann var
148