Tímarit Máls og menningar - 01.05.1982, Blaðsíða 69

Innan og utan við krosshliðið
honum hafa verið gefnar um Garðar Hólm. Ennþá trúir hann þó að
Garðar og hinn hreini tónn heyri hvor öðrum til.
Söguhöfundur notar hrekkleysi Alfgríms hér sem annars staðar til
að virkja lesanda og koma upplýsingum á framfæri. Myndin sem
litla fröken Gúðmúnsen „finnur“ og grunsemdir hennar (bls.171 —
174) tengjast hörðum og meiddum höndum óperusöngvarans, og
lesandi hefur fengið ný brot úr sögu Garðars.
Eftir aðra heimkomu Garðars Hólms má sjá að viðhorf Álfgríms
til hans hafa breyst. Hann grunar nú að margt af því sem sagt er um
Garðar sé rangt og virðist fyllast einhvers konar tómlæti. Honum
finnst nú óþarft að lesa grein um söng Garðars í Sánktipéturskirkj-
unni til enda og spyrji einhver hann um Garðar Hólm er hann
sjálfur farinn að fara undan í flæmingi — eins og honum var svarað
forðum:
Heldurðu að það sé þá lýgi að hann hafi súngið fyrir páfann, sagði
stúlkan.
Ég veit það ekki, sagði ég. Hver var viðstaddur þegar Jesús frelsaði
heiminn? (235)
Þegar Garðar Hólm kemur heim í þriðja sinn horfir Álfgrímur
öðrum augum á hann en áður. Hann lýsir óróleika Garðars og
duttlungum en skilur ekki hvers vegna hann hagar sér þannig.
Hugtakið „taugaveiklun“ er trúlega ekki til í orðabók Brekkukots-
fólksins en lýsingar Álfgríms (239—242) segja okkur eitthvað í þá
veru.
Álfgrím grunar nú að Garðar sé ekki allur þar sem hann er séður
en hann hefur alist upp við goðsögnina um Garðar Hólm og getur
ekki losað sig við hana eins og ekkert sé. Hann hefur heldur aldrei
heyrt Garðar syngja og á þessu stigi málsins er hann ráðvilltur og
veit ekki hverju hann á að trúa.
I fjölskyldu- og vinaboði Gúðmúnsens magnast efasemdir Álf-
gríms. Hann finnur að það eru blikur á lofti og allt í einu hefur
Garðar Hólm, óperu- og veraldarsöngvari, upp raust sína og
syngur:
Altíeinu var sem stigi frammúr myrku óframúrráðanlegu glotti
saungvarans hispursfull meykellíng, og tók til að væla í ámátlegri
falsettu rassambögu nokkra undir hinu sama lagi úr Don Gio-
187