Tímarit Máls og menningar - 01.06.1984, Síða 101

Barnið
twggja horaðra jarpra hesta um leið og hann stýrði þeim hring eftir
hring yfir stráin sem enn voru óbrotin. Loftið var mettað af ryki úr
hálmi og þurru heyi, svo að sveið í hálsinn.
Ismail beygði sig niður að barninu sem hafði legið grátandi í
skugga kornstabbans, og ýtti upp í það brennivínsflösku með
gúmmítúttu, fullri af mjólk. Barnið þagnaði og byrjaði að sjúga
rólega. Ismail lagðist á annað hnéð á jörðina. Andlit hans var
óþekkjanlegt fyrir ryki og strárusli, djúpt örið sem lá frá kinnbeini
niður á höku var fullt af rusli. Um hálsmálið á rifinni skyrtunni sást í
loðna bringuna. Ismail var í svitabaði. Hann fór úr skyrtunni og lagði
hana á óþresktu stráin án þess að sleppa pelanum sem barnið drakk
úr. Andardráttur hans kom í hviðum eins og blásið væri í fýsibelg.
„Mehmet, komdu,“ kallaði hann til drengsins sem snerist á þreski-
vélinni. „Komdu og borðaðu matinn þinn.“ Mehmet skildi hestana
eftir við grasbing svo þeir gætu líka fengið sér í svanginn, og kom.
Hann opnaði nestispokann sinn. Ismail borðaði með annarri hendi,
með hinni hélt hann um flöskuna. Jafnskjótt og hann reyndi að draga
flöskuna til sín, fór barnið að gráta. Það gat Ismail ekki afborið.
Mehmet talaði stöðugt á meðan hann borðaði:
„Heyrðu, Ismail frændi, það var drengur í þorpinu okkar . . .“
Hann benti á barnið. „Hann var víst alveg eins og þessi. Móðir hans
var dáin, og hvert sem faðir hans fór, bar hann barnið í fanginu.
Hann var fátækur og enginn vildi gera honum greiða. Mamma sagði
mér þetta. Enginn til að hugsa um barnið og það var að deyja úr
hungri, deyja úr gráti og sulti. Deyja í fanginu á föður sínum. Þessi
drengur, hann er núna kallaður sonur Kúrdans. Mamma segir að
pabbi hans sé ekki Kúrdi eða neitt svoleiðis . . . Það segir mamma.
Eina nóttina vafði faðirinn barnið í gamlan poka, og skildi það eftir
við brunninn í miðju þorpinu. Svo hvarf hann bara. Það var Kúrda-
stúlka sem ól hann upp. Faðir hans flýði víst. Hann kom víst aldrei
aftur til þorpsins, allir gleymdu honum. Annars veit ég það ekki,
mamma sagði mér þetta.“
Ismail reis snöggt á fætur. Stráin sem loddu við bringuhár hans
glitruðu í sólskininu. Hann þreif skyrtuna sína sem var orðin þurr og
flýtti sér í hana. Greip barnið og hélt af stað.
331