Tímarit Máls og menningar - 01.05.1985, Síða 99

Úrvinnsla ordanna
blikið frá silfrinu, sem búið er að fægja svo mikið, að það er orðið „skarpt",
er beinlínis gert að hníf, sem brytjar niður eitt af mikilvægustu skynfærum
konunnar. I þýðingunni hefur þessari táknrænu mynd algjörlega verið eytt,
blikið er hart en ekki skarpt, og það truflar í stað þess að brytja.
I eftirfarandi dæmi er konan að hugsa um öll þau skipti, sem hún hefur
sagt við fólk, að vonandi gætu þau flutt inn með haustinu:
Þessi setning var þröskuldur milli hennar og þeirra og ætlað að byrgja þeim
sýn í öryggisleysi hennar: hingað og ekki lengra. En smám saman hafði þessi
setning þó fleytt henni sjálfri áleiðisyfirþröskuldinn í átt til þeirra: hún sá trú
kvikna í augum þeirra. (46)
I þýðingunni verður þetta:
Den setninga var ein skiljevegg mellom henne og dei og var tenkt til á hindre
at dei skulle fá innsyn i utryggja hennar: hit men ikkje lenger. Men litt etter
kvart hadde denne setninga fört henne over treskelen nærmare dei. Ho ság
trua kveikne i augo deira. (33)
I frumtexta er aðeins um eina hindrun að ræða, þröskuldinn sem er milli
hennar og þeirra, og sem hún fyrst ætlar að hindra aðgang þeirra með, en er
síðan á leið yfir sjálf. I þýðingunni er þessi myndhverfing mjög nykruð, þar
sem setningin er fyrst látin vera skilveggur og síðan þröskuldur. Má vera að
þýðanda hafi fundist það skrítið að einhver ætlaði að byrgja sýn með
þröskuldi, en í vitund konunnar og fantasíu textans er slíkt einmitt alltaf að
gerast. En myndin er heldur ekki rétt að öðru leyti. I þýðingunni er konan
látin vera komin yfir þröskuldinn, en í frumtextanum er hún aðeins komin
áleiðis yfir hann. Hér er enn og aftur um fantasíu að ræða. Þessi kona getur
nefnilega verið afskaplega lengi á leiðinni yfir þröskuld. Þar að auki er orðið
„trú“ sem er óákveðið í frumtexta haft með ákveðnum greini í þýðingunni.
En konan veit ekki hver trúin er, fyrr en hún sér hana kvikna, og þess vegna
hlýtur orðið að vera óákveðið.
A öðrum stað er setning sem sögð hefur verið við konuna, myndhverfð
sem snákur, en um þessa setningu er konan að hugsa um leið og hún speglar
sig:
En setningin lifði. Hún hafði búið um sig í henni í allan dag og smeygði sér nú
upp undir hörund og leitaði út með snöggum heitum andköfum sem settust í
matta himnu á spegilinn. Það hefði mátt skrifa hana þar. (68)
Einnig þessu tekst þýðingunni að klúðra:
Men orda levde. Dei hadde fest rot i henne heile dagen og smöygde seg no
TMM VII
233