Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Blaðsíða 21

Andlit í djúpinu, brosandi
höfðað til mín síðan ég las litlu ljóðsögurnar hans Gests Pálssonar. Mig
langaði alltaf til að skrifa þannig.“
Enda tekurdu ekkert með af hefðbundnum skáldskap í fyrstu Ijóðabók-
ina þína, Laufið á trjánum.
„Nei. Litlu vísurnar sem ég hafði gert áttu þar ekki heima, því ég hugsaði
bókina sem heild - þó að ég kynni auðvitað ekkert að gefa út bók.“
Ursvalur blœr hvíslar í limi trjánna
„Þegar ég kom heim frá Danmörku haustið 1955 fór ég að kenna við
Austurbæjarskólann, og Gunnar M. Magnúss fékk mig til að taka líka við
barnablaði Þjóðviljans, Óskastundinni. Mig langaði fyrst og fremst til að
skrifa ljóð en líka smásögur og efni fyrir börn. Alli Nalli og tunglið kom út
árið 1959, og árið eftir var ég komin með efni í litla ljóðabók.
Á þessum tíma var það siður að skáld voru látin safna áskrifendum að
bókum sínum. Kristinn E. Andrésson í Máli og menningu tók að sér að
gefa bókina mína út, og þegar ég var búin að safna áskrifendum fór ég með
listann yfir þá til hans. En það var ekki nóg. Ég þurfti að sjá um allt sem þá
var eftir. Ég gerði sjálf kápumyndina, klippimynd af tré og laufi - ég hafði
heillast af stóru trjánum og laufinu sem fauk þegar ég kom til Skotlands.
Og þegar búið var að prenta bókina sagði Kristinn mér að selja hana sjálf!
Þeir vildu helst ekki einu sinni hafa hana í búðinni! Ég kunni ekki að selja
og hafði upplagið bara hjá mér, gaf það smám saman.“
Hvemig var henni tekið? Fékkstu ritdóma?
„Já, mig minnir að Jón úr Vör hafi skrifað um hana og fleiri. Það töluðu
allir um að hún væri lítil og kvenleg og angan af henni og svona!
Ég vildi vera góður kommúnisti, vildi yrkja þannig að það skipti máli, en
andinn kom ekki yfir mig á þann hátt. Andinn kom alltaf yfir mig dálítið
með dillidó í heitu hjarta, eins og þeir sögðu um Jóhannes úr Kötlum þegar
þeim fannst hann ekki nógu díalektískur! Þessi ljóð mín skiptu náttúrlega
ekki máli.
Ég hef alltaf leitast við að segja hlutina á einfaldan hátt og að segja þá
með því að lýsa annaðhvort atvikum eða hlutum þannig að ég gefi til kynna
það sem ég vil koma til skila. Frá því fyrsta hef ég reynt að ná fram stemn-
ingunni. En ef fólk er ekki í réttu skapi til að skynja hana getur því fundist
þetta lítilvægur skáldskapur. Ef ég tek til dæmis ljóð eins og „Á fjórðu hæð
við umferðargötu":
Bílarnir hnipra sig á stæðinu
eins og hræddar skjaldbökur
419