Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Blaðsíða 50

Tímarit Máls og menningar
„Þú mátt til með að sjá Sturlungareitinn" - sagði presturinn og
skáskaut sér og töskunni hans inn um sáluhliðið. „Enginn veit ná-
kvæmlega hvar Snorri Sturluson er grafinn, en sterkar líkur eru þó
fyrir því hvar gröf hans er. Við uppgröft fyrir löngu var komið nið-
ur á hlaðna þró og það sá á litklæði í henni. Það var ekki athugað
nánar, en þar sem fáir áttu eins fögur klæði og Snorri á sínum tíma,
þá hafa menn fyrir satt að þetta sé gröf hans.“ Svo benti hún honum
stolt á grettistak sem lá þar í garðinum. A það var höggvinn fjöður-
stafur og Snorri Sturluson. Þá leið kaldur vindsveipur yfir kirkju-
garðinn í Reykholti og hvarf ýlandi fyrir kirkjuhornið í því að hann
feykti pilsi prestsins upp á mið lær.
Snorri þurkaði af sér óboðinn sultardropa.
„Hann er að ganga í norðrið" - sagði presturinn afsakandi og
strauk niður um sig pilsið. „Og þú ert ferðalúinn, Arinbjörn.
Komdu, ég skal sýna þér hvar þú átt að búa. Við sjáumst við kvöld-
matinn. Eg er einhleyp og borða með krökkunum til að fá félags-
skap.“
Arinbirni Olafssyni var ætlað að búa í rúmgóðu herbergi í litlu
húsi saman með tveimur öðrum kennurum. Þeir höfðu sameiginlega
stofu og eldhús. Herbergið hans var búið fábrotnum húsgögnum,
svefnsófa og vinnuborði ásamt skældum stól. Yfir vinnuborðinu
hékk mynd af Snorrastyttunni. Snorri hafði fataskipti, hann setti
gubbufötin í plastpoka og ákvað að koma þeim í þvott við tækifæri.
Svo lagðist hann fyrir í svefnsófann og lokaði augunum og reyndi að
blunda. Það var ekki auðvelt. Reynsla dagsins og nýmæli leituðu á
hug hans. Honum fannst för sín vonlaus og dæmd til að mistakast.
Seint mundi hann verða maður til að velta koparskessunni af stalli,
og grettistakinu með fjöðurstafnum og nafni hans á, sem lá á gröf
Jóreiðar gömlu flagmerar, sem staðarnautið Bellir hafði stangað til
bana forðum tíð, mundi honum ganga seint að velta yfir í hinn enda
kirkjugarðsins, þar sem hann sjálfur var grafinn. Þetta var þó smá-
ræði miðað við tíubindaútgáfuna með nútíma stafsetningunni, sem
hafði verið notuð til fermingargjafa um árabil og var komin inn á öll
læs íslensk heimili. Því meir sem hann hugleiddi þetta, því daprari
varð hann og hann sá að för sín sem átti að vera svo vandlega undir-
búin, var eins og hvert annað fyrirhyggjulaust flan. Persónu Snorra
448