Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Blaðsíða 91

Túbuleikarinn
það sem ég sé og heyri. Ég reyni oft að muna hvað hann sagði mér
að væri hinum megin veggjarins, en ég get það ekki. En þegar brotin
lifna skiptir það ekki máli, því á meðan það varir veit ég að faðir
minn kenndi mér að nefna hlutina. Þá er ég stoltur og sannfærður
um að það hafi einnig verið hann sem lét mig hafa túbuna og sagði
mér að blása. I nokkur hlý andartök hefur allt tilgang og ég veit
hvers vegna ég blæs. Allt sem ég sé, heyri og hugsa rennur saman í
stóra heildstæða mynd.
En þá birtist stálbrot í efsta horni myndarinnar. Það stingst í gegn
og ristir hana í sundur. Trefjar bútanna blakta í golunni og að nýju
heyri ég smelli snúrunnar á flaggstönginni ásamt skvampi vatnsins
fyrir ofan mig. Venjubundin ásjóna hlutanna snýr aftur. Á þeim
stundum er ég nær því sannfærður um að ég hafi aldrei átt föður.
Feður skilja ekki syni sína eftir tjóðraða við sama staðinn. Feður yf-
irgefa ekki syni sína.
Ég ranka við mér. Það er eitthvað að gerast. Eitthvað sem aldrei
hefur gerst áður. Tveir menn koma út úr byggingunni. Þeir hverfa
og ég held að þeir hafi verið missýn. En þá birtast þeir aftur. Þeir
ganga yfir hæðina og nálgast mig. Þeir eru í hvítum sloppum og með
hlustunarpípur um hálsinn. Þeir koma nær. Þeir brosa. Þeir standa
fyrir framan mig, líta hvor á annan og brosa að nýju. Þeir láta eins
og ég sé ekki eins og þeir, eins og ég sé hlutur. Ég veit ekki fullkom-
lega hvað er að gerast, en ég finn að eitthvað er að. Ég er hræddur. I
hendi annars þeirra sé ég litskrúðugan pakka. Mennirnir kinka kolli
hvor til annars og sá með pakkann lyftir honum. Ég fylgi hreyfing-
unni eftir með augunum og sé að hann hellir úr honum. Flvítt duft
rýkur úr pakkanum og þó ég sjái ekki lengur hreyfingar hans veit ég
að hann tæmir pakkann í túbuna. Ég er hræddur, en samt get ég
ekki annað en undrast hvernig ég veit nöfnin á öllum þessum nýju
hlutum. Ég veit hvað var í pakkanum: Þvottaefni. Nú er það í
túbunni. Það blandast vatninu. Sápan svíður varir mínar. Sápukúlur
svífa úr túbunni. I þeim er síðasta loftið sem mun koma úr lungum
mínum. Ég get ekki blásið lengur. Ég finn svíðandi bragð sápunnar í
munninum og nefinu. Ég get ekki meira. Flvers vegna gerðu . . . ?
Hvers vegna gerðu þeir mér . . . ?
Túbuleikarinn lá á skurðarborði undir skærum ljósum í kjallara
489