Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Blaðsíða 117

Þrjár sögur
Gamli maðurinn beindi augum sínum einnig að stóru trjánum
þremur þegar stúlkan benti í átt til þeirra.
„Golfleikurum stendur beygur af þessum trjárn," sagði hann.
„Þeir vilja höggva þau. Þeir segja að kúlurnar þeirra sveigi alltaf til
hægri, eins og trén dragi þær til sín með einhverjum töframætti."
„Golfleikararnir, þeir deyja fyrr en varir. Fyrr en þessi tré, sem
hafa staðið þarna öldum saman. Þeir segja svona lagað af því að þeir
vita ekki hve stutt mannslífið er.“
„Forfeður mínir hafa hlúð að þessum trjám um hundruð ára, svo
að þegar ég seldi landið lét ég lofa mér því að trén þrjú skyldu ekki
höggvin.“
„Förum þangað,“ hvatti stúlkan og leiddi skjögrandi öldunginn
að trjánum.
Hún fór í gegnum stofninn á einu þeirra. Sama gerði gamli mað-
urinn.
„Ó!“ Hún starði undrandi á gamla manninn. „Ert þú dáinn líka?
Ertu það, Shintaro? Hvenær dóstu?“ Hann ansaði ekki.
„Þú ert dáinn. Þú ert raunverulega dáinn, er það ekki? En hvers
vegna skyldum við ekki hafa hist í landi dáinna? Við skulum sjá
hvort þú ert virkilega lifandi eða dáinn. Ef þú ert dáinn, fer ég inn í
tréð með þér.“
Gamli maðurinn og stúlkan hurfu inn í trjábolinn. Þau komu
aldrei út þaðan aftur.
Kvöld var tekið að bregða lit sínum yfir runnana bak við stóru
trén þrjú. Sjóndeildarhringurinn, þaðan sem niður hafsins barst, var
mistraður fölum roða.
(Unnið eftir enskri þýðingu próf. Makoto Ueda)
515