Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Blaðsíða 42

Tímarit Máls og menningar
pilsi sem rétt nam við fagursköpuð og grönn hnén. Ásaki enginn
þann sem hefur verið engill í meira en sjöhundruð ár, þótt hann
hugsi margt við þvílíka opinberun.
„Hvárt mun bifreið sjá aka norðr til Borgarfjarðardala?“ - spurði
Snorri stúlkuna.
„Ha?“ - sagði stúlkan.
„Ek em ráðinn til at uppfræða skólasveina í Reykjaholti“ áréttaði
Snorri.
„Are you going to Reykholt?“ - sagði stúlkan og var ekkert nema
hjálpsemin - „give me your baggage.“ Svo þreif hún af honum tösk-
una og skutlaði henni inn í farangursgeymslu rútunnar. „Just jump
on board“ - bætti hún svo við - „we leave in a minute or two.“
„Mikil firn eru þat“ - hugsaði Snorri meðan hann klifraði upp í
hjólaháa rútuna og valdi sér sæti - „ef konur þær enar lostfpgru er
nú á Islandi byggja mæla ekki þjóðtunguna utan tungu Engla.“
Hann settist við glugga aftarlega í rútunni og hugsaði gott til ferða-
lagsins. En hann fékk ekki lengi að sitja þar einn, gömul kona með
kringlótt gleraugu og rautt nef fram úr blárri skuplu kom og settist
hjá honum með pokaskjatta á hnjánum. Snorri kveið þess mest að
hún færi að tala við hann, þótt reyndar væri nóg af fólki í rútunni til
að ræða við. Það sem gerði honum þó meira órótt, var að þokkadís-
in með fjólubláu neglurnar vippaði sér leggjalöng og knjáfríð undir
stýri rútunnar og ók af stað.
Þegar Snorri var forðum tíð í konungsgarði í Björgvin hafði hann
nokkrum sinnum ekið í hjólavagni sem hestur dró. Það voru að vísu
ekki langar ökuferðir, því strax og komið var útfyrir Hólminn tóku
við illfær klungur og firnindi. Samt taldi hann sig hafa nóga reynslu
af ökuferðum og bjóst ekki við teljandi óþægindum öðrum en þeim
sem stafa af ósléttum vegum og illfærum. Og það vissi Snorri af
blaðalestri sínum að vegir Islands voru. Ferðalagið gekk líka eins og
í sögu meðan rútan ók eftir Hringbrautinni og upp á Miklubraut, en
innundir Elliðaám fór hann að finna til óþægilegs svima yfir höfðinu
og hann ropaði upp nokkrum loftbólum sem brögðuðust illa. Svim-
inn og roparnir héldu áfram að ágerast og uppi í Kollafirði var hon-
um orðið svo harðflökurt að lá við uppköstum.
Nú er skylt að minnast þess að Snorri Sturluson var á sínum tíma
betur siðaður maður en flestir ef ekki allir landar hans. Hann hafði
440