Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Blaðsíða 13

Andlit í djúpinu, brosandi
var til frálags. Þarna var hvorki rafmagn né vatn í húsum. Vatnið var sótt í
brunna.
Það voru mjög góðir brunnar á Vestdalseyri. Djúpir brunnar, hlaðnir.
Pabbi steypti lítinn brunn og leiddi eina pípu inn í bæ, en það var ofanjarð-
arvatn í honum og hann þornaði á sumrin. Þá sóttum við vatn í aðra
brunna. Sem krakki lærði maður nokkuð snemma að fara með skjólu og
sækja vatn, en þetta var erfitt verk og gusaðist oft úr skjólunni. Eldri
krakkarnir og fullorðnir notuðu vatnstré og tvær skjólur.
Það var gott land á Vestdalseyri og þar var upphaf heimsins. Þarna hétu
hlutirnir hinum upprunalegu nöfnum, þeir hétu Eyrin, Lónið, Tjörnin,
Gilið, Dalurinn. Það er svolítið sérstakt að eiga þennan heim og þessar
minningar frá stað þar sem hlutirnir voru kallaðir sínum frumnöfnum.
Þetta var heimurinn. Seyðisfjörðurinn er mikill fjörður og þarna er mjög
djúpt, fjöllin eru svo há að fjörðurinn lokast alveg. En af Vestdalseyri sér
um allan fjörð, maður sér út í fjarðarmynni, alveg út í op. Og þar sá maður
stundum skip sigla fyrir. Það var svo ævintýralegt. Eða skýjabakkana sem
mynduðu eins og hallir við sjóndeildarhringinn.
En sólin kom aldrei upp úr hafinu, hún kom yfir fjallið og fór bak við
fjallið. Þarna eru sólarlausir dagar. Sólin hverfur snemma vetrar og kemur
ekki aftur fyrr en í febrúar. Fyrsta febrúar skein hún á Foss sem var næsta
hús fyrir ofan Hjalla í hlíðinni og daginn eftir, á sjálfa Kyndilmessu, skein
hún á húsið okkar í nákvæmlega tvær mínútur. Og við biðum eftir henni ef
léttskýjað var, stóðum öll á tröppunum og sólin skein á okkur í tvær mín-
útur. Þetta var mikil helgistund. Svo var sólarkaffi, venjulega bakaðar
lummur. Sæunn systir mín sem var fimm árum eldri en ég, afskaplega
skemmtileg og dugleg stelpa, hún stikaði einu sinni leiðina upp að Fossi til
að athuga hvað hænufetið væri mörg skref, því það er sagt að dagurinn
lengist um eitt hænufet og þetta var það! Þó að talsverð leið væri á milli
kölluðum við hana alltaf hænufetið."
Tómlegt varð á eyrinni
Á Vestdalseyri er engin byggð núna?
„Nei, og þarna var allt jafnað við jörðu í einhvers konar hreinlætisæði
sem greip Seyðfirðinga. Það mátti ekkert standa eftir og þarna er ekkert.
Engin verðmæti hafa verið varðveitt. Ekkert. Og það hafa verið settir
hlemmar yfir brunnana. Þeir voru lengi óvarðir, þessir miklu og fallegu
brunnar. Til dæmis stóri Hvolsbrunnurinn sem var djúpur brunnur, eig-
inlega á miðri eyrinni, steinhlaðinn og byggt yfir hann og stór brunnsveif.
Þarna söfnuðumst við alltaf saman, krakkarnir, á haustkvöldum þegar farið
411