Tímarit Máls og menningar - 01.11.1989, Blaðsíða 103

Kristján G. Arngrímsson
Leica
Hinum megin við bláa hurðina taktfastir smellir og hann vissi að
það væru háu hælarnir sem mættu sjúskaða parketinu. Þeim fyrstu
fylgdi bergmál en hann hætti að heyra það þegar smellirnir fjarlægð-
ust og urðu lágværari. En í sama takti og áður. Hann þóttist vita að
smellirnir dæju ekki út; að það væri heyrn hans sem hætti að nema
þá þegar hún fjarlægðist. Svo færi hún út og á steinsteyptri gang-
stéttinni yrðu smellirnir öðru vísi og þeim myndi ekki fylgja berg-
mál. En þeir yrðu enn í sama takti. Hann reyndi að henda reiður á
tímanum, hvenær hún yrði komin út á gangstéttina. Ef til vill var
hún þegar komin þangað, hann hafði týnt tímanum. Hvert hún færi
vissi hann ekki. Hafði ekki grun. Hann velti sér á hliðina og dró
sængina upp að höku, dæsti og lokaði augunum. Viss um að sofna
aftur eins og venjulega.
Hann hafði vaknað við hógværan smell og strax aftur heyrt ann-
an, síðan þann þriðja og eftir dálitla bið kom sá fjórði. Undarlegt að
vakna við þessi litlu hljóð - hann sem gat sofið af sér herdeild af
vekjaraklukkum sem hringdu hver á fætur annarri. Eða síma sem
hringdi út á náttborðinu hans. En þessir hikandi smellir vöktu hann,
nýtt hljóð sem minnti helst á hvell í loftriffli með hljóðdeyfi og
gerði hann órólegan. Og hann hikaði við að opna augun, gerði rifu
og einhverstaðar djúpt í minningunni frá kvöldinu áður átti hann
mynd sem speglaði það sem hann sá. En svo kom andartak þegar
hann hætti að skilja það sem augun gripu, langt andartak meðan
hann sótti í aðra minningu spegilmynd sem var alveg óskyld þeirri
fyrstu og hafði ekkert með kvöldið áður að gera. Svo opnaði hann
augun til fulls.
Það voru fótleggir rétt við rúmið, klæddir í svart og svo komu
hné og fyrir ofan þau meira svart. Það var pils, þröngt og leiddi upp
að mitti þar sem tók við leður - svart. Með augunum fylgdi hann
tvöfaldri röð af svörtum hnöppum upp að rauðu hári sem æddi
501