Tímarit Máls og menningar - 01.06.1999, Qupperneq 45

NOKKUR ORÐ TIL MINNINGAR UM JÓN ÓSKAR
um fannst þetta óþægilegt og hann átti það til að lokast inni í skel sinni um
stundarsakir og ekkert athugavert við það.
Leit að silungi
Úr því minnst er á sérstakt mataræði dettur mér í hug eftirminnileg leit okk-
ar fpgurra ferðafélaga að silungi handa Jóni haustið 1987 í París. Kvöldið
áður höfðum við fjórir gengið út úr lestinni frá Lúxembúrg á Gare du Nord;
Sigfús Daðason, Pétur Gunnarsson og við Jón. Sigfús var að koma í fyrsta
skipti til Parísar í ein tuttugu og fimm ár en þeir Jón höfðu lengi átt París að
vettvangi kunningsskapar og vináttu. Við fórum beint niðrá Montparnasse
og settumst inn á La Coupole. Þarna var Sigfús einhvern veginn kominn í rétt
samhengi og Jón Óskar líka. Mér fannst þeir skynja þetta báðir og það gladdi
þá mjög að færast ein þrjátíu ár aftur í tímann. Léttúðin ríkti og þeim mun
meir sem menn voru alvarlegri að upplagi. Ég hafði aldrei fyrr séð Sigfús
Daðason jafn glaðan; það er kannski ofmælt að hann hafi verið í stöðugu
hláturskasti en þau voru samt nokkur. Meðal annars sem gladdi hann á þessu
ferðalagi okkar var að fá staðfestingu á því að Jón væri óbreyttur., Jón breyt-
ist aldrei“ sagði hann og andvarpaði af feginleik.
Ekki minnkaði gleði Sigfúsar um hádegi daginn eftir þegar fram kom hjá
Jóni að nú væri silungur það eina sem hann gæti borðað. Silungur var vand:
fundinn á veitingahúsunum og við þurftum að ganga lengi þar til við fund-
um loks sársvangir og göngulúnir rándýran veitingastað sem var með silung
á boðstólum. Að máltíð lokinni spurðum við Jón hvernig silungurinn hefði
bragðast, stoltir eins og foreldrar sem hafa lagt eitthvað mikið á sig fyrir barn
sitt. „Hann var sæmilegur, sagði Jón, en þessi sósa með honupr var afleit.“ Þá
setti mikinn hlátur að Sigfúsi og hann endurtók setninguna frá kvöldinu
áður: „Jón breytist aldrei".
Suðurí Sens
Það er betra að kynnast mönnum einum en í hópi og haustið 1993 vorum við
tveir saman lengi vel á ferð okkar um hinar dreifðu byggðir Normandís með
Caen sem lokatakmark. Og það var þarna, í Lisieux þar sem heilög Teresa var
í Karmelklaustri og síðan í smáborginni sem heitir því undarlega nafni Sens,
að mér fannst ég loks skynja djúpt viðkvæma lund hans og persónu. Jafn-
framt gerði ég mér grein fyrir því hvað mér þótti í raun vænt um Jón og
sömuleiðis hvað ritstörf hans á árum áður, bæði ljóð og þýðingar, voru mik-
ils virði fyrir mig og mína kynslóð. Það fórst því miður fyrir að segja honum
ffá því með formlegum hætti þarna suður í Sens og því geri ég það hér og nú.
TMM 1999:2
www.mm.is
43