Tímarit Máls og menningar - 01.06.1999, Síða 46

Jón Óskar
Blíðan í augum hennar
Það var í aprílmánuði 1945, að ég heyrði móður mína segja við föður
minn:
Þú verður að fara til læknis, væni minn, þetta dugar ekki lengur. Það
er ósköp að sjá hvað þú hefur horast, - og þessar þrautir sem þú ert
alltaf að fá innvortis, það er ekki almennilegt, - þú verður að fara til
læknis, þú mátt bara til.
Já, sagði faðir minn, ætli ég verði ekki að gera það.
Ég horfði á föður minn.
Hann var um fimmtugt og hafði verið vel á sig kominn síðustu árin,
hafði jafnvel tekið að safna á sig dálítilli fitu, annars knálega vaxinn
maður. Ég hafði ekki tekið eftir því að hann væri farinn að horast. Nú
sá ég það.
Þetta var undarlegt.
Faðir minn hafði verið sjómaður allt frá unglingsaldri þangað til
um hálffimmtugt, að hann fékk hæga vinnu í landi. Frá því fyrst ég
mundi eftir honum og þangað til nokkru eftir að hann fór að vinna í
landi, hafði hann verið horaður. Flestir sjómenn voru horaðir í sjávar-
plássinu mínu, að minnsta kosti grannvaxnir margir og skarpleitir í
andliti. Faðir minn var skarpleitur í andliti og toginleitur þangað til
skömmu eftir að hann fór að vinna í landi, en þá fítnaði hann og varð
unglegri en hann hafði lengi verið. Hann gat horft björtum augum til
framtíðarinnar og elliáranna, þegar að þeim kæmi. En þá fór hann að
horast um leið og hann byrjaði að fá einhverjar þrautir innvortis, hætti
að hafa lyst á mat, hélt honum ekki heldur niðri í sér, þegar til lengdar
lét, og þó tók ég ekki eftir neinu fyrr en móðir mín sagði:
Þetta gengur ekki. Þú verður að fara til læknis.
Og faðir minn fór til læknis.
Það var í miðjum aprílmánuði 1945 og skammt til loka heimsstyrj-
44
www.mm.is
TMM 1999:2