Skagfirðingabók - 01.01.1992, Qupperneq 188

SKAGFIRÐINGABÓK
og með honum tvö lömb eða tvær kindur veturgamlar. Hin er
sú, að Flekkur hafi komizt lifandi úr Hyrnunni, en verið lógað,
þegar hann náðist. Mun það réttara.
Mér hefur orðið nokkuð skrafdrjúgt um Flekk og ekki alveg
að ástæðulausu. Hann kom í Stíflurétt móðurlaus, og enginn
gat sannað eignréttinn. Hann var um mörg ár leiðtogi og höfuð-
prýði hjarðarinnar á Mjóafelli og eiganda sínum til óblandinnar
ánægju.
Vorið 1917 eða 1918 var föður mínum, sem þá var réttar-
stjóri, falið að gera við Stífluréttina, hlaða upp hálfhrunda dyra-
kampa að austan, og víðar voru skörð, sem þurfti að gera við.
Faðir minn fékk Steina sér til hjálpar. Eg fylgdist nokkuð með
verkinu, færði föður mínum kaffi. Mér lá ekkert á, sniglaðist í
kringum þá félaga og þóttist reyndar hjálpa til, enda voru þeir
ósparir að senda mig eftir smáhellublaði, ef þurfti að fleyga
undir og rétta af stærri steina eða finna réttan stein í skarð. Man
ég, að Steini hrósaði mér fyrir, ef vel tókst til. Þótti mér lofið
harla gott. Mér fannst Steini hafa glöggt auga fyrir vel hlöðnum
vegg. Hjólbörur tók hann með sér heiman frá Mjóafelli og flutti
í þeim hnausa, sem settir voru ofan á réttarveggina. Var það
mjög til bóta.
Steini var meira en meðalmaður á vöxt og allvel að manni,
notinvirkur eljumaður, bæði fyrir sjálfan sig og aðra, fáskiptinn
að jafnaði, en gat verið gamansamur og glettinn og allvel ærsla-
fullur í glöðum hópi; hafði gott skopskyn.
Eitt sinn að vori til voru Stíflumenn í vegavinnu fyrir neðan
Húnsstaði, bændur, bændasynir og vinnumenn, gáskafullir
sumir og til alls vísir. Eg var sendur með miðdagsmatinn til föð-
ur míns, sem var þar verkstjóri. Steini var þarna einnig. Það var
glatt á hjalla, meðan karlar voru að borða, og að máltíð lokinni
varð einum á að ropa hraustlega. Varð mönnum þetta að orðum
og hentu gaman að. Þá mælti Steini: „Eg er steinhættur að hlæja
þó einhver ropi, hósti, hnerri eða reki við.“
Vorið 1921 flutti Steini frá Mjóafelli til Ólafsfjarðar. Fyrsta
186