Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1981, Qupperneq 121

MÚLAÞING
119
var liðið mér úr minni. Ég hafði verið að leik úti ásamt skólabörnum. Þá
datt drengurinn og meiddi sig í fæti svo að hann var ekki gangfær.
Þannig komst hann heim eins og frá var skýrt. Ég get þess arna ekki
vegna þess að ég telji mér það til gildis. 1 bæði skiptin gerði ég ekki
annað en það sem mér var skylt.
Ég vil aðeins benda á það, að ef börnum er sýnd nærgætni, einkum ef
eitthvað þjakar þau, þá minnast þau þess gjarnan á fullorðinsaldri — ef
til vill ævina alla.
Þessu til viðbótar get ég um enn eitt lítilræði, sem tengt var skóla-
starfi eins og hin. Þó er það efnismeira, ef kannað væri niður í kjöl-
inn. Börnin voru úti í hádegisfríi sem oftar. Krapasnjór var á jörðu,
nýfallinn. Þá var tækifæri til að fara í snjókast, enda var það óspart
notað. Ég hafði ekki staðið í stykkinu með eftirlit, var inni og fylgdist
ekki með leiknum. Það gerði ég þó að jafnaði. Þá gerðist það að
húsfrúin kom að máli við mig og taldi þörf á að skakka leikinn.
Ég skundaði samstundis á vettvang og sannfærðist um að konan hafði
rétt að mæla. Það hafði eitthvað hitnað í kolunum í samskiptum
barnanna. Einn drengurinn var að hnoða stóra snjókúlu og dró ekki af
kröftunum. Síðan bjóst hann til að kasta henni í eina skólasystur sína.
Þá bar mig að og gerði ég einhverja tilraun til að hindra hann í áformi
sínu. En þá venti hann kvæði sínu í kross og gerði sig líklegan til að
kasta kúlunni í mig.
I þeim svifum var konan komin í námunda og kallaði til drengsins:
„Vinur minn góði, gáðu að hvað þú gerir. Hefur kennarinn nokkuð gert
þér? Komdu og talaðu við mig.“ A augabragði rann allur vígamóður af
unga manninum. Hann kastaði kúlunni fyrir fætur sér, gekk til
konunnar og þau héldu til bæjar. Við hin stóðum stundarkorn kyrr á
vettvanginum, héldum síðan heim og var fremur lágt á okkur risið.
Ungmennum hættir stundum til að ganga heldur langt í glettninni
þegar gott tækifæri gefst til að fara í snjókast. I næstu kennslustund var
allt með kyrrum kjörum.
Þegar tóm gafst til fór ég að hugleiða það sem gerst hafði — og var
reyndar svo lítilvægt að væntanlegum lesanda finnst sennilega ekki
þess virði að á orði sé haft.
Ég sá þegar að hlutur minn var minnstur þeirra þriggja er við sögu
komu. Ég hafði brugðist skyldu minni varðandi gæslu á leikvelli. Konan
stóð með pálmann í höndunum. Drengurinn sefaðist vegna þess
að hún kunni tökin á honum, þó hafði hún hvorki próf fóstru né kennara
— og ekkert annað próf, hafði aldrei setið á skólabekk. En hún hafði