Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1996, Qupperneq 127

Skúli Guðmundsson
Frá Jökuldalsfólki og
Eiðaþinghármönnum
Veislan á Grund
s
Sveitum og jörðum í Múilaþingi I. bindi
bls. 273 segir: „A Grund var haldin hin
fræga brúðkaupsveisla 1883 sem byrj-
aði með því að hverjum gesti var veittur
stór bikar fullur af óblönduðu víni og settir
þeir kostir að tæma í einum teig eða fara
ella“. Þessi veisla kvað einnig hafa „byrjað
með ósköpum og endað með skelfingu“
sem mun vera nokkur algengur endir á
drykkjuveislum, en þessi umsögn mun
raunar vera höfð eftir Jóni á Hvanná sem
var ungur drengur um þær mundir (11 ára)
og mundi veisluna, en enginn virðist vita
öllu meira um hóf þetta.
Fornt máltæki hljóðar svo: „Aldrei
skartar óhófið“, en ekki sýnist sem það hafi
verið haft að leiðarljósi í brúðkaupsveislum
fyrri tíma, og ekki þótti veisla án víns, og
þegar nóg var af veigunum og menn gerðust
ölvaðir þurfti lítið til að allt færi úr böndum,
og er sannast mála að slíkt gerist einnig á
okkar tímum. Ymsir brúðkaupssiðir fornir
má segja að hafi beinlínis boðið upp á
skrípalæti, s.s. að bjóða í brúðarsængina, og
samkvæmt Grágás hinni fomu lögbók var
hjónabandið ekki fullgilt nema brúðhjónin
Vesturfaraskip
sænguðu saman í votta viðurvist, en þó fer
fáum sögum af að það ákvæði hafi verið í
heiðri haft hérlendis, og má merkilegt heita!
Vitað er þó að veisluhöldin urðu oft æði út-
látasöm, og erfiði næstu ára fór stundum í
að grynnka á skuldum af veisluhaldinu.
Eins og allir vita gerist gjaman ýmislegt
í drykkjuveislum sem mönnum þykir ekki
hlýða að tala mikið um nema svona í hálf-
um hljóðum, sérstaklega þó ef það snertir
þá sjálfa, en aðrir eru aftur á móti óðfúsir að
færa í stílinn, þ.e. segja það sem sagan
þarfnast til að eitthvað sé frásagnarvert, svo
ein fjöður verður þá gjarnan að fimm eða
fleiri hænum. Ef sögunum er nógu oft og
lengi á lofti haldið fara menn að taka þær
sem sannleika hver sem hinn upprunalegi
„guðspjallamaður“ var, og slíkt gerist víst
enn í dag.
Þessi brúðhjón höfðu bæði fyrr misst
rnaka sína og séð eftir bömum yfir móðuna
miklu, og voru nú að gifta sig í annað sinn.
Brúðkaupið var raunar hinn 7. ágúst
1882 en ekki 1883 samkvæmt kirkjubók, og
brúðguminn var Bjarni Rustikusson hinn
rammi, sagður 62 ára þá, en brúðurin var
Rósa Jósefsdóttir bústýra hans, sögð 44 ára,
og voru þau gefin saman í kirkjunni í Hof-
125