Þjóðmál - 01.09.2014, Síða 40

Þjóðmál haust 2014 39
fram, að Maó hafi haft meiri áhuga á að
sigra þjóðernissinna en Japani, enda hafi
oft slegið í brýnu með herjum kommúnista
og Japana í norðurhluta Kína .20 Hér er
sami gallinn á rökfærslunni og í sjöttu
athugasemd, að ályktunina leiðir ekki
af forsendunni . Það getur hvort tveggja
verið rétt, að Maó hafi forðast eftir megni
að berjast við Japani og að oft hafi slegið
í brýnu með kommúnistum og japanska
hernum í Norður-Kína . Nægar heimildir
eru líka til um það, og nefna þau Chang
og Halliday ýmsar þeirra, að kommúnistar
voru aðallega með hugann við, hver tæki
við stjórn í Kína eftir ósigur Japana .
Ættu sagnfræðingar
að vera vinveittir Hitler?
Geir Sigurðsson gerir örfáar athuga-semdir aðrar, miklu smávægilegri . En
allar þessar athugasemdir nægja síður en
svo til að rökstyðja þá niðurstöðu hans, að
fyrir þá, sem fýsi „að öðlast skýrari og fyllri
mynd af uppgangi, stjórnartíð og áhrifum
kommúnismans í Kína — og þætti Mao
Zedongs í því margbrotna ferli“ hafi „Sagan
óþekkta fátt til brunns að bera“ . Í fyrsta
lagi eru þetta kvartanir um það, að þau
Chang og Jon Halliday hafi ekki skrifað þá
sögu, sem sumir sérfræðingar í kínverskum
fræðum hafi viljað, að þau settu saman, með
ótal fyrirvörum í meginmáli, sem kaffært
hefðu textann, og síðan með fjöldann allan
af tilvísunartölum og neðanmálsgreinum,
sem aðallega hefðu verið tilvitnanir í þessa
sömu sérfræðinga . Þess í stað leyfðu þau
Chang og Halliday sér að skrifa afar læsilega
bók, hressilega og afdráttarlausa, fulla af
óvæntum fróðleik . Síðan gerðist það, sem
ýmsir sérfræðingar í kínverskum fræðum eru
eflaust gramir yfir, að hún varð metsölubók .
Í öðru lagi eru athugasemdir Geirs kvartanir
um það, að þau Chang og Halliday leyfi sér
að kalla hlutina öðrum nöfnum en þessir
sérfræðingar í kínverskum fræðum vilja .
Þau tímasetji til dæmis stofnun kínverska
kommúnistaflokksins, þegar hann var
stofnaður að ráði rússneskra erindreka, en
ekki við fyrsta flokksþingið, og þau vísi því
á bug, að skothríðin við Luding-brúna hafi
verið hörð orrusta, þar sem kommúnistar
hefðu drýgt hetjudáðir .
Aðalumkvörtunarefnið er þó, að Chang og
Halliday leyna því hvergi, hversu óvinveitt
þau eru Maó . Þess vegna er fróðlegt að skoða,
hvernig stríðsglæpadómstóllinn í Nürnberg
hefði farið með mál Maós .21 Dómstóllinn
skilgreindi í fyrsta lagi glæpi gegn friðnum,
„skipulagningu, undirbúning, upphaf eða
rekstur árásarstríðs“ . Innrásin í Suður-Kóreu
25 . júní 1950 og barátta fjölmenns kínversks
herliðs við hlið (hinna miklu fámennari)
hersveita Kims Il-sungs, einræðisherra í
Norður-Kóreu, er dæmi um slíkan glæp . Í
öðru lagi voru skilgreindir stríðsglæpir, „brot
á lögum eða venjum um stríð . Slík brot geta
falið í sér, en takmarkast ekki við, morð,
illa meðferð eða brottflutning óbreyttra
borgara á hernumdu svæði í þrælkunarbúðir
eða í öðrum tilgangi“ . Maó gerðist sekur
um stríðsglæpi í þessari merkingu bæði í
borgarastríðinu í Kína og í Kóreustríðinu .
Í þriðja lagi voru skilgreindir glæpir gegn
mann kyni: „Morð, útrýming, þrælkun,
nauð ungarflutningar og annars konar
ómann legur verknaður gegn óbreyttum
borg um á undan eða í stríði eða ofsóknir
af stjórn málaástæðum, vegna kynþáttar eða
trúar .“ Maó var sekur um þetta allt, þjóðar-
morð í Tíbet, fjöldamorð í Kína sjálfu,
þrælk un og nauðungarflutninga, ofsóknir
af stjórn málaástæðum og hungurmorð af
ásettu ráði . Hann var með öðrum orðum
engu betri en Hitler eða Stalín . Raunar halda
þau Chang og Halliday því fram, að hann
hafi ekki aðeins verið miklu afkastameiri
fjölda morðingi en þeir kumpánar, heldur